Andvari - 01.01.1885, Síða 70

64
Odáðahraun.
gjört dust eða hvítleitar leirur fram með vatnsrennsl-
unum. Frá Töglunum fór jeg beina stefnu í austurop
Öskju; hefir pessi leið eigi fyr verið farin það jeg veit,
en af því hjer er stutt til fjallanna vildi jeg freista
þess, hvort eigi mætti komast hjer með hesta. Svo
þykkt vikurlag iiggur yfir hraununum milli Tagla og
Dyngjufjalla, að sljett er orðið yfir flestar dældir og
mishæðir; áður hefir hraunið eflaust verið því nær ó-
fært; nú er það vel farandi. Vikurmolarnir eru flestir
á stærð við mannshöfuð og sumir jafnvel innan um
2— 3 teningsfet eða eins og meðal-koffort. Við þrædd-
um allt af vikurrastirnar, því þar var bezt að fara með
hestana; er vikurinn mjúkur og molnar undir hestafót-
unum og særir þá ekki til muna. í miðju hrauninu er
einstakt móbergs-fell, allt hulið vikri; kölluðum við það
Vikrafell. faðan fer að smáhækka upp undir op Öskju;
hver bólginn hraunkamburinn tekur við af öðrum, en
okkur tókst að komast yfir þá með því að þræða vik-
urinn. Riðum við síðan upp á milli fjallarana þeirra,
sem ganga á báða vegu frá fjöllunum, og dragast saman
eins og háfur að austuropi Öskju. Hallinn á hraunun-
um frá opi Öskju niður að Vikrafelli er að meðaltafi
4° 33'. Hraunin urðu því úfnari sem ofar dróg, en
loks komumst við þó að opinu; þar heíir enginn vikur
fallið og eru hraunin þar fjarska ill yfirferðar og sum-
staðar ófær; skaflar lágu víða fram með hlíðunum og
gátum við sneitt oss upp eptir þeim og komumst upp
í dalinn; einn hrauntangi í opinu, sem stóð upp úr
snjónum, var því nær ófær með ótal göddum og nybb-
um, gátum við þó komið hestunum yfir með mestu
varúð og fyrirhöfn; síðan riðum við fram með austur-
hlíð dalsins eptir sköflum og jökli alla leið að jarðfall-
inu mikla og gígunum í suðausturhorni Öskju. Þeir,
sem áður hafa farið upp í Öskju, hafa farið um skarð
(Jóns-skarð) norðan í fjöllunum, hafa síðan skilið hest-
ana eptir norðanmegin í dalnum og hafa svo gengið yfir