Andvari - 01.01.1885, Qupperneq 105

Odáðaliraun.
99
Vaðöldu og Dyngjufjalla; þetta sáum við glöggt á vik-
urröstunum. Norðaustur úr því er mikill farvegur út í
Jökulsá, en hann var nú þurr. fegar mestur vöxtur
er í vatni þessu, mun það vera litlu minna en Mývatn.
Vatnið er eíiaust fremur grunnt; í því er jökulvatn og
er það líklega myndað af jökulkvíslum, sem falla undan
jöldinum við Kistufell og annaðhvort falia beint í það
eða síast gegn um sandana. Við riðum fyrir norður-
enda vatnsins og stefndum á suðausturhorn Dyngju-
fjalla;- dimmt var af mistri og sandroki, svo iila sá yfir.
Við suðausturhorn fjallanna eru drög af smáfellum, sem
hækka smátt og smátt upp að aðalfjöllunum; koma þar
nokkrar smákvíslir niður úr fjöllunum og renna suð-
austur í vatnið; á undan vikurgosinu 1875 voru tölu-
verðir hagar við þessar kvíslir, og þar kom Björn Gunn-
laugsson 1838; en lækirnir hurfu við gosið og grðður-
inn hvarf gjörsamlega. Nú eru lækirnir búnir að ná
sjer fram aptur og grafa sig gogn um vikurhrannirnar;
á einstaka stað sjest víðirhrísla upp úr vikrinum. Peg-
ar hjer var komið, hjeldum við beint yfir hraunhallann
fyrir neðan opið á Öskju, sem jeg áður fór um,
þegar jeg skoðaði Öskju; var þar mjög illt yfirferðar,
einkum norðan til, þar sem enginn vikur var á hraun-
inu; hraunkambarnir voru ákaílega úfnir og sumir nærri
ófærir. Klöngruðumst við svo upp á hálsarana þann,
sem gengur norðaustur úr Dyngjufjöllum; hann er all-
ur cldbrunninn og liraun hafa þar ollið upp úr ótal
sprungum. Komumst við um kvöldið á norðurbrún
ranans og tjölduðum þar í hraunsandi, gáfum hestun-
um hey og bundum þá svo. Kalt var um nóttina í
tjaldinu og óþægilegt, því roksandurinn kitlaði oss al-
staðar innanklæða og augu og oyru voru hálf-full af
dusli, en hvergi vatn til að þvo sjer úr.
Drn morguninn 23. ágúst var nokkra stund verið
að leita að tveim licstum, sem höfðu slitið sig iausa og
hlaupið burt, og svo fórum við á stað. Frá þessum
7*