Andvari - 01.01.1885, Qupperneq 154

148
Laxveiðar og silungsveiðar.
sem hafðir eru til að lialda notunum niðri, fæla eins
hræðslugjarna íiska og laxarnir -eru, af því þcir oruhvítir.
Jog hefi ekkert að atliuga við laxakisturnar við Laxa-
mýri og í Elliðaánum. far á móti er það ósiður, að
krækja laxinn upp, þar sem menn höggva niður í vatnið
með hvössum krók, og krapsa með því langt inn í holdið
á laxinum, og gera svo laxinn óútgengilegri sem verzl-
unarvöru.
Eins og nú háttar með veiðarfærin, bæði iaus og
föst, er engin sjerleg hætta á að laxinn upprætist, ef
menn að eins gætu fengið fólk til að sjá gotfiskinn í
friði eptir þann tíma ársins, að liægt er að koma hon-
um út sem verzlunarvöru. En margir íslendingar eru
svo gerðir, að þeir þola ekki að vita af nokkrum laxi,
sem þeir geta náð í, án þess að drepa hann. Menn
hafa enga hugmynd um, hvaða þýðingu gotfiskurinn
hefir, og menn hafa enga lifandi rjettartilfinningu gagn-
vart ákvörðunum laganna um þessar veiðar. J>ess
vegna láta menn líka veiðarfærin standa, þangað til þeim
er hætta búin; það lítur svo út, sem menn hlýði ekki
fyrirskipunum um friðunartímann, og að ekki sje hegnt
fyrir þess háttar lagabrot. Menn eru sijóir í þeim efn-
um. Jprátt fyrir allar umkvartanirnar um apturför lax-
veiðinnar, er mönnum það ekki Jjóst á íslandi, þar sem
menn þó annars að svo mörgu leyti verða að hjálpa sjer
sjálfir, að mikið mætti gera til að bæta hana, ef viijinn
að eins væri nógu sterlcur. tessi blessuð óánægja út af
því, að einstakir menn fá sinn hlut í rjettan tíma, virð-
ist drepa skiininginn á því, að allir skuli ekki geta
fengið jafnmikið. Áður á tímum, þegar iax var ekki
verzlunarvara, en að eins hafður í soðið, gat nokkurt
vit verið í þeirri ákvörðun, að lax skyldi geta gengið
fyrir landareign hvers manns; nú á dögum verða menu
að velja um, livort landið í lieild sinni eigi að njóta
hagnaðar, þannig að einstaka jarðir hækka í verði, eða
að láta sjer það nægja, að hver íslendingur geti fengið