Andvari - 01.01.1885, Síða 224
218
Kvæði.
Hvorki slægð nje karðúð hjörtun vinnur,
Hugi manna geymir enginn fjötur.
I3jóðin það í kegðun Haralds íinnur,
Helzt að krækja vill kann leynigötur;
Og ekki tryggjast af því siklings sveinar,
Að svikinn Finnur er og myrtur Einar,
« ■ ■ ' • * ‘ 1 1 *1 ’
Hákon ívarsson af ríki rekinn,
Iláðinn Kálfur undirkyggju táli,
Af ríkum bændum einatt óðul tekin
llla goldinn hirðsveitungum máli;
Er því ekki kyn, þótt kurri bændur,
Iívarti Upplendingar, kóti frændur.
Framnes keitir hátt á Norður-vegi,
Hafið laugar kaldar jökulfætur,
Kennur aldrei sól á sumardegi,
Situr uppi’ og vakir miðjar nætur;
Hreinar, úlfar, birnir byggja heiði,
Bæði er þar dýra’ og fuglaveiði.
Par er Hemingur til fósturs fcnginn
Fornum afreksmanni’ úr IJrænda-lögum,
Sem að elskar bæði’ og agar drenginn,
Elur hann á gömlum kappasögum;
Minna’ er fongizt við að syngja sálma,
Sund er optar þreytt og bentir álmar.
Á skíðum lærir hann að hlaupa’ upp hreininn,
Hryggspennu við skógarbjörn að þreyta;
þetta gefur lionum þrótt í beinin,
Prek í hjartað kröptunum að beita.
Rennur hann svo upp, sem björk á bergi,
Barin veðrum, nærð á fjallamorgi.—
Að kveldi dags við Framnes karfi lendir,
Karlar fjórir upp til bæjar gangp,