Andvari - 01.01.1885, Page 229
Kvæði.
228
Yfir uppi jökuls brött er breiðin,
Búa fannir dyngju’ í hverju gili;
Fjalls og harara’ á milli mjór er hjalli,
Má par gæta sín við hættufalli.
Stígur þröngur þræddur er í hh'ðum;
Þár til Hemings konungur svo talar:
»Nú er færi’ að skemmta oss á skíðum,
Skaltu ganga upp efst á bringu Kjalar,
Ofan renna beint svo bratta lieiði,
Að á björgum'fremst þig ekki reiði«.—
»—Níðingsverk á mjer, sem áður öðrum
Ætlað var, er nú mjer sjálfum boðið»,
Svarar Hemingur, »með fimum fjöðrum
Fugls ef gæti’ eg vegarleysu troðið,
Mig á brúninni jeg mætti stöðva,—
Máfs hef hvorki fjaðrir eg nje vöðva.
»Én — fyrst sjálfur selda’g mig að veði,
Sæmir Ásláks hendur mjer að leysa».—
Stígur svo á skíð með glöðu geði,
Geisla lýstur við, og andrar þeysa;
Kennur bæði fram og aptur fjöllin
Fýkur kring um bann og þyrlast mjöllin.
Djúp á meðan spor í hörslið höggur
Malldór, undan skykkju vaðinn rekur,
Sjer um herðar annan enda leggur,
Oddur Ófeigsson við hinum tekur,
Fella þeir í sporin fætur báða,
Ferðalokum Hemings vilja ráða,
Sem nú neðsta fiýgur ofan ásinn,
—Aldrei nokkru sinni honum kastar—
Varpar skíðum— hörð er hinnsta rásin —
Halldór troysta’ og Oddur vaðinn fastar,
Og á flugi hörðu ferð lians stilla.
Flestum líkar vel, en kóngi illa.