Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 13

Hlín
11
konunum sjálfum til ánægju og þroska. Einna drýgst til
skemtunar hefur það þó orðið að hafa fundina hver hjá
annari á heimilunum til skiftis. Það er skemtileg tilbreyt-
ing í fámenninu, einnig sameiginlegar skemtiferðir að
sumrinu til fagurra staða.
Margar samþyktir hafa verið gerðar, sumar hafa náð
fram að ganga, aðrar ekki, eins og gengur. Þær hafa meðal
annars samþykt að sleppa þjeringum, nota þjóðbúning-
inn, skrifa allar konur frú o. s. frv.
Halldóra Bjarnadóttir.
Merkiskonur.
Ingileif Jónsdóttir,
Fagradal í Vopnafirði.
MINNIN GARORÐ.
Þú baðst mig að senda „Hlín“ línur. Jeg vildi svo gjarn-
an gera það, ef jeg hjeldi að jeg gæti eitthvað sagt, sem
„Hlín“ fyndist hæft til að flytja lesendum sínum. Og datt
mjer þá helst í hug minningar frá æskuárunum, því þær
eru mjer hugljúfur aflgjafi á lífsbraut minni í blíðu og
stríðu. — Uppeldi barna, og lífsskilyrði yngra og eldra
fólks, voru alt önnur fyrir 50 árum en nú á sjer stað, en
lengra man jeg ekki aftur í tímann nema lítið eitt.
Foreldrar mínir, Ingileif Jónsdóttir og Sveinn Jónsson
frá Brimneshjáleigu í Seyðisfirði, munu mörgum kunn,
þó að margir sjeu fluttir burt af öllu því fólki, sem búið
var að vera á þeirra heimili lengri eða skemri tíma, svo og
nágrannar og aðrir vinir og kunningjar: Alt var þetta
samanlagt stór hópur, því þau höfðu bæði sjerlega gott
lag á því að laða fólk að sjer. Þau voru bæði framúrskar-
andi glaðlynd og heimilið glaðvært og gestrisið. — Þau