Hlín - 01.01.1951, Side 80

78
Hlín
Jeg sá óðara í anda það sama og gamla konan: íslenskt
sveitaheimili, vakan rjett að byrja, heimilisfólkið alt sest
að inni í baðstofunni og vinnur af kappi við tóskapinn.
Það er hlýtt og notalegt í baðstofunni, sem er þiljuð í
tvent. Tveir stórir olíulampar bera birtu um alla bað-
stofuna. Inni í hjónahúsinu situr húsbóndinn við dyrnar
og les Laxdælu hátt og skörulega. Húsfrúin situr innar
við borð og hærir ull og gömul kona, móðir húsbóndans,
prjónar hröðum höndum og rær við. — í frambaðstofunni
situr vinnufólkið, menn og konur. — Konurnar spinna af
kappi. Teygja úr lopanum og gefa því hornauga hvað
hækkar á snældunni iijá hverri um sig, því það er kapps-
mál að vera besta spunakonan. — Karlmennirnir kemba,
tvinna og bregða gjarðir, og alt fólkið hlustar með athygli
á Laxdælu, fylgist með sögunni, og tekur í anda þátt í öllu
sem gérðist fyrir öldum síðan, eins og þarna væri verið að
segja frá gömlum vinum og samtíðarmönnum — nema
kannske ung stúlka, sem situr og þeytir rokkinn ljettan
og lipran og teygir langt aftur fyrir sig úr kembunni.
Enda leggur pilturinn.sem siturskammtfráhenni.sigfram
við kembinguna. Ljett og hratt kembir hann mjallhvítt
þelið, þar til hver kemba klýfur sig og er hnökralaus og
gagnsæ, eins og ljett vorský. — Hægt og gætilega leggur
hann kemburnar í lárinn við hlið stúlkunnar. Hver
kemban er ástarjátning til hennar ásamt hlýju augnaráði,
sem hann gefur henni við og við, er hann virðir hana fyrir
sjer litfríða og íturvaxna. Ungi maðurinn hlustar ekki
heldur á Laxdælu, hann dreymir um framtíðina.
Niðri undir loftinu, í innri stofunni, er barnakennari
að kenna börnunum, og í fremri stofunni er vefstóllinn,
þar situr vefarinn og slær vefinn af kappi, höföldin þjóta
upp og niður og skyttan flýgur fram og aftur, svo varla
festir augun á. — Vefarinn hefur fallegan róm og kveður
við og raular fyrir munni sjer. — í gær rakti hann vefinn
og dró í höföldin og skeiðina. Rakgrindin og balbínu-
grindin standa saman yfir við vegg. — Balbínurokkur og