Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 43

Hlín
41
Uppeldismál.
Við uppsögn Tóvinnuskólans á Svalbarði við
Eyjafjörð sunnudaginn fyrstan í sumri 1951.
Þegar okkur líður vel og við höfum mikið að starfa,
finst okkur jafnan tíminn fljótur að líða. Þannig var það
fyrir okkur hjer í Tóvinnuskólanum. Við vissum ekki af,
svo að segja, fyr en veturinn var á enda. En þannig býst
jeg þó ekki við að hafi verið fyrir þeim, sem við hið mikla
vetrarríki — og erfiðleika af þeim völdum höfðu að stríða.
— En blessað sólskinið í dag og veðurblíðan, bendir til
þess að mesta þunganum sje nú af ljett og að við nálg-
umst þau tímamót, sem við höfum „sól. í fangi og blóm
við barm“.
Tíminn líður og bíður ekki. — Öll megurn við taka
undir það fornkveðna: „Dagarnir voru fljótari en hrað-
boði, þeir brunuðu áfram eins og reirbátar. Þeir voru
fljótar burt flognir en vefjarskyttan".
Nú erum við alt í einu staddar hjer tilbúnar að kveðj-
ast, þegar hressandi vorblærinn leikur um vanga. Blessað
sólskinið kallar ykkur út og burt hjeðan, heim til marg-
háttaðra starfa hjá foreldrum og vinum, sem bíða ykkar
með tilhlökkun og hljóðri eftirvæntingu.
Sjerhver tími og sjerhver kynni, sem við höfum af
þeim, er mæta okkur á lífsleiðinni, skilja eftir sín vissu
spor, þótt þau marki mismunandi djúpt í vitund okkar.
Sum mást af, sum ekki, en eiga þó sinn hugblæ í minn-
ingunum.
Veturinn, sem nú hefur kvatt okkur, hafði dimmra
svipmót en flestir þeir, sem við höfum lifað. Þeim hliðum
lífsins þurfum við líka að kynnast. Yfirstignir erfiðleikar
auka okkur þroska, svo við leggjum kjarkbetri og hyggn-
ari út í lífsbaráttuna, sem framundan er. — Og þegar