Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 99

Hlin
97
bakka hennar í Bjóluhvei'fislandi, var hlaðið hvað eftir
annað jafnóðum og þeir urðu til. — Auk sniddunnar
(hnauss), sem var aðalefni íhleðslanna, varð oft, þegar
dýpið var mest, að nota stórar heyruddasátur, með
sniddu innan í, eða stóra timburkláfa, sem fyltir voru
með sniddu, til þess að taka strauminn af, svo sniddan
flyti ekki í burtu. Það átti sjer líka stað að mesti straum-
urinn var tekinn af með því að láta hrausta karlmenn
standa þjett saman lilið við hlið í ósnum. Það var kald-
samt að standa í köldu árvatninu, sem skall um mitti
sumra, en á herðum hinna, er stóðu þar sem dýpið var
mest.
íhleðslugarðarnir entust illa. Báran braut á þeim og
eyddi þeim. í gaddavetrum lyftust þeir upp og stykki úr
þeim flutu í burtu. Til þess að draga úr þessari eyðilegg-
ingu var mjög snemma farið að afla grjóts og láta það
straummegin á garðana. Það hefur mest og best bjargað
þeim. Grjótið varð að flytja á hestum langa leið.
Öll vinna við íhleðslurnar og viðhald þeirra var kostuð
af bændum í Bjólu, Bjóluhjáleigu og Vetleifsholtshverfi.
— Fram að s. 1. aldamótum var kostnaðinum ekki skift
niður eftir neinum reglum. Bændur unnu þetta sem önn-
ur nauðsynja- og skyldustörf, eftir áhuga og dugnaði hvers
eins, án metings eða möglunar um, hvort einn eða annar
ynni í hlutfalli við þau not, er hann hafði af framkvæmd
verksins eða jarðarstærð. — Þykkbæingar voru lausir við
þessa ósavinnu, því að sá hluti Safamýrar, sem þeim heyr-
ir til, liafði liennar lítil not. Þeir höfðu aðra ósa í sínu
landi að glíma við, sem þeir þurftu oft að kosta miklu til
að hlaða í.
Um líkt leyti og Bjóluósar brutust vestur, um eða fyr-
ir 1800, mun Djúpós hafa orðið til. Hann var
á landamörkum Bjóluhverfis og Þykkvabæjar og flæddi
inn á Safamýri að sunnanverðu. — Nafn hans bendir til
að hann hafi fljótt verið djúpur. Sannar sagnir herma, að
7