Hlín - 01.01.1951, Side 62
60
Hlín
inn þarf að rækta, svo við fáum ágæta tóskaparull, það er
sannarlega ekki minna vert að framleiða gott ullarfje en
gott holdafje.
Margt bendir til þess að þjóðin vilji virða og meta
gamlar erfðir, það sýna Bygðasöfnin, sem allstaðar eru að
rísa upp. Prýðileg hugmynd. Virðuleg viðurkenning um
starf fyrri tíðar manna og kvenna.
Verkefnin eru mörg sem fyrir liggja, og flest óleyst. —
Nágrannaþjóðir okkar og aðrar menningarþjóðir hafa
þaulrannsakað þjóðminjasöfn sín, samið um þær rann-
sóknir merk rit og Ieiðbeiningar eru gefnar, sem hæfa al-
menningi. — Þetta er að mestu leyti ógert hjá okkur, að
minsta kosti það sem hannyrðirnar snertir.
Við þurfum að eignast annan Sigurð málara, mann sem
berst með oddi og egg fyrir endurreisn íslensku hannyrð-
anna. — Við erum að fara út í öfgar með okkar hannyiðir,
og skólarnir veita ekki þá forgöngu sem þyrfti í þeim efn-
um. Ósköp er hannyrðað í landinu, ekki vantar það,
mikið er framleitt. Miklum tíma, kröftum og fjármunum
er eytt. — Fjöldi námsskeiða og einkaskóla rísa upp, sem
bjóða upp á allskonar krumsprang.
Það hefur komið til tals að setja konu í eftirlitsstarf
fyrir handavinnu við skólana næstu ár (í stað matreiðslu-
eftirlits, sem hefur verið starfrækt um hríð). Það væri
sannarlega ekki vanþörf á því, ef sú kona er vel valin og
starfi sínu vaxin. — Nú koma verknámsdeildirnar við
Gagnfræðaskólana, sem þurfa að eiga stoð í þjóðlegum
gerðum, annars verða þær óskapnaður, eyða peningum,
tíma og kröftum, fylla hús með útlendum landslagsmynd-
um o. s. frv. Ekki þroskar það smekkinn eða gerir heimili
okkar þjóðlegri eða vistlegri.
Niðurstaðan af öllum þessum bollaleggingum er:
Tóvinnan þarf að komast aftur til vegs og virðingar í
landinu, helst komast inn í skólana, minka hannyrðirnar.