Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 136
Hlin
m
einn dag fyrir sláttinn, líklega seint í júní. Svo illa vildi til, að
dimt var í lofti um morguninn og gekk á með skúrum. Ekki
var samt hætt við ferðina. Hún hafði verið undirbúin daginn
áður, eitthvað fengið lánað af hestum og reiðtygjum o. s. frv. —
Leiðinni til Akureyrar var þá svo háttað, að akbraut var þá
engin, ýmist götur eða upphleyptir vegarspottar. Bakkarnir
voru víða riðnir, en þar sem áin fjell nærri brekkunum, voru
hin svokölluðu kílaskörð, sem oft voru ófær á vorin, þegar áin
var í miklum vexti. Var þá farið með bæjum, sem kallað var,
og var það krókótt og seinfarin leið. í þetta skifti voru kíla-
skörðin grunn og þótti mjer gaman að skvampast yfir þau. í
þeim var mjúkur sandbotn. Jeg reið á grárri hryssu, sem við
áttum, fjarska þýðri, en hún fór á öllum gangi, hefur víst aldrei
verið vel tamin. Mjer þótti hún allra hrossa best og reið henni
mikið við heyflutninga og fleira heima fyrir. Leiðin tók nærri
tvær klukkustundir, þó farið væri liðugt. Nú er sama leið farin
á 20 mínútum í bíl. Loks kom Krókeyrin og þá blasti kaup-
staðurinn við. En sú dýrð! Oll þessi marglitu hús og Pollurinn,
spegillygn. Á honum lá herskip, mig minnir Heimdallur,
skrýddur fánum og veifum upp í topp. Svo kom innreiðin í bæ-
inn. Fyrst var Fjaran. Þar bylti æðarkollan sjer í stórum hóp-
um með ungana sína í flæðarmálinu. Hvað er orðið af henni?
Nú sjest hún aldrei. Hefur hún flúið hávaða nútímans, bílana
og því um líkt? — Svo var haldið út Fjöruna. Á einum tröpp-
um þar, við lágt hús, stóð stór og mikilúðugur maður og eitt-
hvað af börnum hjá honum. Mjer var sagt að þetta væri þjóð-
skáldið sr. Matthías Jochumsson. Þarna sá jeg hann þá, mann-
inn, sem orti öll kvæðin í „Lýð“ og „Stefni“. — „Lýður“ var
blað, sem sr. Matthías gaf út. Það varð ekki langlíft, en þar birt-
ust mörg kvæði eftir skáldið. T. d. mun hið volduga og fagra
kvæði hans, „Skagafjörður", hafa fyrst verið prentað þar. Jeg
elskaði „Lýð“ og las og lærði þessi kvæði, þó jeg skildi þau
ekki til fulls.
Nú var haldið rakleitt út að myndastofu frú Schiöth, sem var
yst í Innbænum. Þar var farið af baki og hestarnir bundnir á
meðan myndatakan fór fram. Inn í myndastofuna var gengið
beint af götunni og þá var komið inn í stóran glersal, sem mjer
er ákaflega minnisstæður. — Þarna inni var lítil kona með
tinnubökk augu. Það var frú Schiöth, eini ljósmyndarinn, sem
þá var á Akureyri. Á miðju gólfi stóð myndavjelin. — Nú var
frúin spurð að, hvort hægt væri að taka myndir í svona þung-
búnu veðri. Hún áleit að það mætti takast, þó betra væri það í
sólskini. — Nú kom inn maður, sem rogaðist með tvær vatns-