Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 111
Hlin
109
fólkið, einhvernveginn ekki lag á að njóta ánægju af þess-
ari skemtun, sem var öldum saman svo vinsæl og mikils-
verð. — En sá háttur, að lesa skáldsögur og fleira skemti-
efni upphátt á kvöldin, hefur tíðkast víða, að minsta kosti
í sveitum, en útvarpið tekur nú mjög upp þann tíma,
sem kvöldvökunni er ætlaður. — Ekki er það ætlun mín
að amast við útvarpinu, enda er dagskrá þess hvert kvöld
í raun og veru einskonar kvöldvaka í nýjum stíl, þar sem
meðal annars má oft heyra góðan upplestur sagna og
ljóða. En jeg held samt sem áður, að það ætti, eftir því sem
við verður komið, að halda við þeim gamla, góða sið að
lesa upphátt á heimilunum. Það hefur áreiðanlega ekkert
nema gott í för með sjer og getur veitt marga ánægju-
stund.
En hvaða háttur sem á er hafður, er það víst, að meðan
íslensk menning er við líði, verða hjer altaf fjölda margir,
sem lesa bækur og njóta þess, sem vel er gert á því sviði.
Kristin Geirsdóttir, Hringveri á Tjörnesi.
Tækifærisgjafir.
Það er á orði haft, að við íslendingar sjeum gjafmildir
og hjálpfúsir. En nú á seinni árum má alloft spyrja, hvort
þessar gjafir veki þá gleði, sem til er ætlast eða komi að
notum sem skyldi. Hvort sem gjöfin er stór eða smá, tjáir
lnin vináttu. Þarf hún því að vekja unað og augnayndi
eða innifela eitthvert notagildi. — Það mun vera mikill
misbrestur á því, að gjafir sjeu valdar með hagnýtu mark-
miði fyrir augum, enda má með sanni segja, að úrval á
nytsömum hlutum hafi verið harla lítið nú undanfarin ár.
Það er þó flestum Ijóst, að ekki höfum við íslendingar
ráð á því að gefa fánýtar gjafir, hversu lítið eða mikið fje,
sem þær kunna að kosta einstaklinginn, sem gefur.