Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 117

Hlin
115
Landvætturinn.
Mikið finst mjer það undarlegt, hve margir unglingar
eru fáfróðir um sína heimahaga. — Öllum finst þá sjálf-
sagt að ferðast sem mest og lengst, líklega til þess að sjá
sem hest og vita semjnest um landið sitt. — En mig lang-
ar til að spyrja ykkur í hjartans einlægni, ungu menn og
konur, sem þeysið um landið í rjúkandi bifreið langt,
langt út í fjarlægðina: „Hafið þið eignast margar fagrar
myndir af landinu og listaverkum náttúrunnar, sem
geymst hafa í huga ykkar æ síðan. Hafið þið ekki rekið
ykkur á það í viðtali við ókunnugt fólk, að þið hafið farið
framhjá fögrum stöðum í ykkar heimahögum, mjög fögr-
um, hafið ekki komið auga á þá, eigið enn enga mynd af
{}eim, getið ekki lýst þeim, kannist kannske varla við þá?“
Sá staður, sem jeg hef nú aðallega í huga er Ásbyrgi,
einhver fegursti staður hjer á landi og þó víðar væri leit-
að. — Jeg hef talað við marga um þann stað, og rnjer finst
svo undarlega margir sem svara áhugalaust: „Jú, það er
fallegt," en hafa þó ekki fest sjer í minni neinn ákveðinn
stað eða mynd, sem í huganum býr, og ekki hverfur það-
an. Þær ættu þó að vera margar myndirnar þaðan, sem
ekki gleymast, svo auðugt er það af tign og fegurð.
Þó er ein myndin skýrust í huga mjer:
Ef þið farið úr bílunum og gangið suður með björgun-
um að austan, þar sem hvilftin sveigir austast inn í berg-
ið, er notaleg graslaut. En meðfram stórum steini, fast við
bergið, vex upp reynitrje, sem á vorin er alsett ótrúleg-
um fjölda hvítra blóma, og þarna í skugga þessa risabergs
skín þetta trje eins og ljósum skreytt jólatrje í skammdeg-
ishúmi. — En líttu svo upp á himingnæfandi brún bergs-
ins, par krýpur landvættur á bæn með spentar greipar og
horfir mót sól og ákallar öfl Ijósins um að gefa þessu litla
landi gróður og líf, þroska og blessun. — Hjer hefur hún
S*