Hlín - 01.01.1951, Side 58
56
Hlin
lífsgildi, er hún lengst af hefur haft á þjóðlífið. — Og á
jeg við þá síendurteknu ráðstöfun, er miðar að því að
þjappa saman prestaköllum, svo að leggja megi niður
kirkjur eftir geðþótta þeirra er ráða. — Eftir því sem
meira er þrengt að starfi kirkjunnar, og það minna met-
ið ,því ver gengur að koma æskunni undir vemdaráhrif
hennar. — Þessvegna er þörf á vökumönnum. Unga fólk-
ið þarf að snúa við á flóttanum úr sveitinni, því þó að
fáment sje nú um stund, hlýtur straumurinn að liggja
þangað aftur áður langtum líður, og er þegar farinn að
gera það.
í sveitum landsins bíða ótakmarkaðar framfarir. Það
væri heimskulegt, ef hin verðandi þjóð gegndi ekki þakk-
samlega kalli fósturjarðarinnar. — Æskan vill skemta
sjer, og það er eðlilegt mjög, annars væri hún ekki heil-
brigð, en hún lætur glepjast. í sveitinni er miklu meira
skemtunarefni en í kaupstöðum. — Sveitirnar búa enn
sem fyr yfir því andans frjómagni, er hvergi grær nema í
friðsælum faðmi fósturjarðarinnar og í skjóli kirkjunnar.
— Þar lifir gróandinn. — Frá bændastjett landsins hafa
flestir af bestu og traustustu mönnum þjóðarinnar kom-
ið. — Ef íslendingar eiga fyrir hendi að teljast sjálfstæð
þjóð, þá verður alt þjóðlífið að standa föstum rótum í
landinu sjálfu og kirkjunni. — Við höfum þegið kristin-
dóminn að gjöf frá Drottni sjálfum. Sú gjöf verður aldrei
afturkölluð. — Alt þjóðlífið helgast eða vanhelgast af
þeirri gjöf, eftir því hvernig á málum kirkjunnar er hald-
ið. — Frá öndverðu hefur kirkjan verið lífgjafinn og eld-
stólpinn, er farið hefur með þjóðinni í gegnum allar
hennar raunir. — Á hverju hefðum við líka átt að lifa,
andlega talað, þegar langir og grimmir vetrar gengu yfir
og ekkert var til að una við nema grútartýra og rímna-
gaul. Þá var það loginn frá kirkjunni, sem lífgaði og lýsti
upp býlin lágu. — Prestarnir lifðu og störfuðu meðal
fólksins, og fóru stundum fótgangandi á vetrum til kirkna
sinna, jafnvel yfir fjallvegi, til þess að flytja fólkinu hugg-