Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 24

22
Hlin
þess art koma þessu af í tæka tíð, áður en karlmenn færu
til sjóróðra, varð þetta að vera nokkurskonar lífróður, því
ef Ijelega var að vermönnum búið gat það teflt um líf
þeirra. Af þessu leiddi að það var ekki síst á vefarans
valdi að duga þar vel, enda var það siður víða í þann tíð,
að það var farið fyrir dag í vefstólinn og voðirnar barðar
saman allan daginn fram í vökulok, og var þó lengi vakað
við fremur dauf og ljeleg ljós. Svona gekk þetta dag eftir
dag og ekkert kvartað yfir löngum vinnudegi, bara glaðst
yfir þegar hver voðin var feld. Og svo kom ný voð og nýtt
munstur til að raða í skeiðina, eins og það var orðað, og
þótti ærinn vandi að setja til voðir svo vel færi. — Þegar
lengra kom fram á veturinn breyttust nokkuð verkin.
Karlmenn voru farnir til sjóróðra, þá varð að ýta stúlk-
um til útiverka að hirða fjenað og var það oft erfitt verk
í þungum vetrarhörkum að fara langa leið til húsa. Þá
var sauðfje í mörgu lagi, ef fje var margt, eins og þarna
var. — Þá voru stúlkur ekki sendar í skóla til að læra eitt
og annað, hvort sem þær voru vel gefnar að andlegu at-
gervi eða áttu haga hönd. Það voru heimilin sem urðu að
annast öll uppeldismál, bæði andlega og verklega, og það
var undravert hversu hjer tókst vel til. Þetta fólk var
margt fluglesandi og sæmilega skrifandi, sumir listaskrif-
avar, og svo braust út hinsvegar hagleikur fólksins, bæði
karla og kvenna í smíðunum, voðunum og ýmsum merk-
unt munum, sem prýddu heimilin en lofuðu meistarann
sem að þessu vann.
Þegar móðir mín var 25 ára gömul, urðu þáttaskifti
í sögu hennar, þá er hún heitbundin föður mínum: Gísla
í Gerðum, eins og hann var vanalega kallaður, þegar
fram liðu stundir. Hann ólst upp hjá fósturforeldrum á
næsta bæ við Eystra-Fíflholt, þau voru næstum jafngöm-
ul og um marga hluti jafnræði með þeim. — Það mun
hafa verið árið 1876 sem þau, foreldrar mínir, byrjuðu
búskap í Gerðum, fyrst á smáparti, en síðan á allri jörð-
inni þar. Það var mjög erfiður búskapur þar framanaf