Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 151

Hlín
149
Svona er margt, sem við gömlu konurnar reynum, við vorum
aldar upp við það að nota alt sem hægt var.
Úr Reykholtsdal er skrifað:
Við systkinin búum öll á Skáneyjarjörð, sitt á hverju býlinu,
og gengur það eftir vonum. — Framfarir ganga nú samt ekki í
neinum stórskrefum hjer hjá mjer, en það er samt í áttina að ná
settu marki. — Við gerðum áætlun um að vera búin að eignast
helstu vinnuvjelar og koma upp fjósinu 1950, og það tókst. —
Vænst þykir mjer um prjónavjelina og kartöfluvjelina. — V.
Bóndi á Norðurlandi skrifar vorið 1951:
Alt heldur viðburðalítið. Við hjónin erum heima ásamt 2
börnum okkar af sex, tvö dvelja í Reykjavík við atvinnu og
tveir piltar eru í hjeraðsskóla. En þetta er eins og það þarf að
vera, æskan má til með að kynnast samtíð sinni fyrir utan
ramma heimilanna, þar er þeim gefinn kostur þess að sjá og
heyra margt það, er getur orðið til lærdóms og þroska, sem það
getur notað í musteri sinnar eigin framtíðar — því öll reisum
við okkur hallir framtíðarinnar.
Nú eru nýju hitunar- og eldunartækin að koma: Olíukynd-
ingar, koks og rafmagn. Við eldri kynslóðin ,sem minnumst
gömlu eldhúsanna, með hlóðunum, reyknum og sótinu, eigum
oft erfitt með að átta okkur á breytingunni, og sum okkar
vildu gjarnan kippa aftur um nokkra áratugi og mega taka þátt
í lífi og starfi framtíðarinnar, þar sem verkefnin eru óþrotleg
og margbreytileg.
En það skal tekið fram, að allur hraði nútímans, tækni og
glæsileiki, mótar hugsunarhátt og lífsskoðun mannsins og
máske setji hann úr jafnvægi hinnar fornu og dýrmætu lífs-
reglu: „1 rósemi og trú skal þinn styrkur vera.“ — G.
Þingeysk kona skrifar á jólaföstu 1950:
Dóttir okkar, sem heima hefur verið að hjálpa okkur við bú-
skapinn, liggur nú á Sjúkrahúsi Akureyrar með blæðandi
magasár.
,Nú ætla jeg að fara að undirbúa jólin. Konurnar í kring
bjóðast til að hjálpa mjer með laufabrauð, þvotta og húsverkin.
— Þegar eitthvað á reynir, finnur maður best hvað mikið er
gott í manneskjunum. ■— Þessvegna hef jeg stunduð átt hlýjar
minningar eftir veikinda- og raunatíma um það, hvað allir hafa
viljað vera mjer góðir. — M.