Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 42

40
Hlín
— Þó að hún hefði stóran búskap, tók hún sarnt börn til
kenslu fyrstu veturna eftir sem áður. — Ekki höfðu þau
hjón fyr byrjað búskap, en þau tóku börn tii fósturs, því
þeim varð ekki barna auðið, og þegar Guðbjörg var jörð-
uð, fylgdu fjögur fósturböm henni til grafar. Víst er um
það, að þeim öllum kom hún til nokkurs þroska. — Þessu
starfi hjelt maður hennar áfram eftir hennar dag, og
mjer hefur altaf fundist, að alt, sem hann og hans heim-
ili hafa best unnið, sje ávöxtur af þeim fræjum, sem hún
sáði.
Þótt Guðbjörg sáluga fylgdist vel með nýjungum, dáði
hún ekkert fyrir það eitt, að það væri nýtt, og ekki leit
hún smáum augum á neitt fyrir það eitt, að það væri gam-
alt. — Hún virti mikils heimilisguðrækni og aðrar fagrar,
fornar venjur. Sjálf var hún trúhneigð og listelsk kona og
var afar næm fyrir fegurð í ljóði og sögu og fögru hand-
bragði. Hún var hrifin af fagurri náttúru og vildi í öllu
vera samverkamaður Guðs við að skapa fagurt umhverfi.
Skylt er að minnast þess, að í starfi sínu í þágu fjelags-
ins naut hún öflugs stuðnings manns síns og fleiri ágætra
manna og kvenna. — Þegar ungmennafjelagið „Vísir“ var
stofnað 1920, varð hún undir eins einn helsti starfskraftur
þess og svo má lengi telja.
Þessar línur, sem jeg hef skrifað, eru aðeins brot úr
minningum mínum unr Guðbjörgu sálugu, og eru nær
eingöngu frá starfsárunum hjer. Því miður verð jeg þar
alveg að styðjast við mitt minni, því jeg er sú eina, sem
eftir er af þeim, sem gengu í fjelagið 1911. Jeg á margar
góðar minningar um Guðbjörgu í Skálavík, sem hjer yrði
of langt að rifja upp.
Fyrir margt má jeg þakka forsjóninni, en ekki síst fyrir
það, hve margt gott fólk jeg hef fyrir hitt um ævina. —
Jeg átti því láni að fagna að vera nágranni Guðbjargar
Friðriksdóttur 12 síðustu árin hennar.
í Guðs firði!
Vinkona.