Hlín - 01.01.1951, Side 137

Hlín
135
fötur, en það frjetti jeg seinna að vatn væri notað við mynda-
tökur. Vatnsleiðsla var þá engin á Akureyri. Maðurinn, sem
kom með vatnið, var Sigvaldi Þorsteinsson, síðar þektur kaup-
maður á Akureyri. Mun hann hafa verið í þjónustu Schiöths-
hjónanna þegar þetta gerðist. — Við vorum í kjólum úr heima-
gerðum dúk, eins og þá var algengt um telpur. f þessum kjólum
var brúnn tvistur í uppistöðunni, en ívafið úr ull, litað fjólu-
blátt. Sniðið var þannig, að treyjan gekk utan á pilsið og voru
það kölluð koftuföt. Berustykki voru úr svörtu flaueli. Svona
dúkkjólar entust vanalega um fjögur ár. Tvö fyrstu árin voru
þeir hafðir spari, svo kjóla fengum við aðeins annaðhvort ár.
En þá var líka mikil tilhlökkun, þegar nýr kjóll stóð fyrir dyr-
um. Mjer dettur oft í hug, hvort að litlu stúlkurnar nú á dögum,
sem oft fá marga kjóla á ári, muni gleðjast eins mikið við nýjan
kjól, eins og litlu stúlkurnar um aldamótin gerðu, með sína
sterku, heimagerðu kjóla. Ætli gleðin sje ekki stundum tekin
frá börnunum fyrir of mikinn íburð. — En þetta var nú útúr-
dúr. — Nú hófst myndatakan. Frúin fór að laga okkur til fyrir
framan vjelina, en líkaði ekki hvernig við stóðum. Við áttum að
halda höfðinu hærra. Þá tók hún sperru og setti við hnakkann
á systur minni og varð hún nú sæmileg eftir það, en ekki mun
hún hafa átt nema þessa einu sperru, því nú byrjuðu vandræðin
með mig. Frúin brá sjer við og við undir svarta tjaldið, sem var
breytt yfir vjelina, kom svo og lyfti upp á mjer hökunni og
sagði mjer að vera glaðlegri. Hefur henni sennilega þótt undar-
legt að ellefu ára stúlka gat ekki haldið höfði. Þetta endurtók sig
hvað eftir annað, og hef jeg áreiðanlega versnað við hverja til-
raun. Loks uppgafst blessuð frúin. Það small í vjelinni og
myndatakan var búin. En það er af myndunum að segja, að þær
voru ekki góðar og mín þó lakari. Það hefur ef til vill verið
meðfram því að kenna, hvað loftið var þungbúið, en jeg held
líka að allar þessar lagfæringar, sem ljósmyndarar gerðu svo
mikið af á þeim dögum ,hafi átt sinn þátt í því.
Er við vorum tilbúin að fara út úr ljósmyndastofunni, komu
inn hjón með tvær litlar stúlkur. Þau heilsuðu foreldrum mín-
um og strax var farið að tala um veðrið, að það væri ekki
heppilegt til myndatöku. Segir þá aðkomukonan mjög ákveðin:
„Slæmar myndir eru betri en engar myndir.“ Þetta voru hjónin
frá Fagraskógi, Stefán Stefánsson, síðar alþingismaður, og kona
hans Ragnheiður Davíðsdóttir frá Hofi. — Svo fórum við og
stigum á bak. Var nú haldið rakleitt út á Oddeyri og alla leið að
verslunarhúsum J. V. Havsteens. Þar verslaði pabbi þá. Þar var
enn stigið af baki og gengið í búðina. Þetta var fyrsta búðin,