Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 21
Hlin
19
beri um ókomin ár menjar þess og alls sem þau hafa
niðursáð. — Faðir minn var meira en söngelskur, hann
hafði hæfileika til tónsmíða. Hann samdi mikið af lög-
um, sem oft urðu honum og heimilinu og mörgum kunn-
ingjum til skemtunar. En þar til vantaði kunnáttu, og
harmaði hann mjög að hafa ekki gengið í tónlistarskóla
þegar hann fór til Danmerkur. Lögin hans liggja heima í
handriti og töluverð syrpa af kvæðum.
Aldrei gleymi jeg því, þegar pabbi og mamma sátu
með okkur í rökkrunum og sungu lög úr „Jónasarsafn-
inu“, sem þá var nýkomið út. Við lærðum lög og vísur úr
þeim bókum, áður en orgel kom er jeg var 8 ára. — Þau
lög eru mjer kær og kvæðin líka. Og þökk sje Páli ísólfs-
syni og Þjóðkórnum fyrir að syngja þessi fallegu lög og
kvæði. Það var þarft fyrirtæki og mun yfirleitt þakksam-
lega meðtekið.
Þó heimili foreldra minna væri glaðværðarheimili, var
það engu síður starfsheimili. Faðir minn var framtaks-
samur, bygði og ræktaði bæði á Brimneshjáleigu og í
Fagradal. Þaraðauki var búskapurinn rekinn bæði til
iands og sjávar, og verður þá verkahringurinn fjölbreytt-
ari og útheimtir meira starf og meiri hugsun. Heimilið
var oftast fjölment og fyrir utan sín börn 3, fóstruðu þau
3 börn, sem komu til þeirra á 1., 3. og 5. ári. Einnig höfðu
þau unglinga, sem voru styttri tíma, en þurfti samt að
kenna undir fermingu, og eins og jeg drap á áður, fólk
lengri og skemri tíma, sem var að læra eitt og annað.
Heimilisverkin innanbæjar voru því altaf mikil. En það
gekk alt vel og altaf urðu frístundir, sem notaðar voru til
gagns og gamans, enda var vinnugleðin oft ekki minni
en hinar ciginlegu skemtistundir. Það var sjeð um það,
að börnin störfuðu og lærðu öll verk úti og inni. Ekkert
mátti gera hugsunarlaust og um fram alt ekki ,,hangsað“,
heldur að keppast við verkin og eiga frítt á eftir. En aldrei
var vinnukappið svo mikið, að ekki væri tími til að vekja
2*