Hlín - 01.01.1951, Page 26
24
Hlin
vers í eldhúsinu á kvöldin, þegar hún sat á litlum stól við
arininn og prjónaði. Jeg á engin orð til að þakka elsku
mömmu minni þennan forða, sem jeg hef fundið æ betur
hvers virði er, eftir því sem árin hafa fjölgað. — Móðir
mín var mikið kirkjurækin og beindi huga okkar strax í
æsku að því að virða alla helgi og kristilega siði. — Hún
var varkár með, að ekkert ljótt orðbragð heyrðist í bæn-
um. Við máttum ekki láta heyrast eitt einasti blótsyrði,
strax smásnáðar, með þessu fengum við andstygð á þess-
háttar. Að þessum vana hef jeg búið, sem er alt elsku móð-
ur minni að þakka, ekki mjer.
Heimili foreldra minna var sjerlega rólegt og gott,
sambúðin með ágætum, sem varð um hálfrar aldar skeið.
Móðir mín var lítilfjörleg til heilsu síðustu árin, en ró-
lynd og elskuleg alla tíð, þakklát öllum sem rjettu henni
hjáparhönd í veikindum hennar, treystandi góðum Guði
umfram alt. — Hún ljest árið 1926, 76 ára gömul, og hvíl-
ir við hlið síns góða vinar, Gísla frá Gerðum, undir hinni
grænu torfu í Akureyjarkirkjugarði. Því miður get jeg
ekki látið fylgja mynd af móður minni með línum þess-
um. Aðeins á jeg mynd af henni í hjartastað, sem jeg
geymi þar með fögrum minningum. Hún var fremur lág
vexti, en nett og kvenleg, hún var björt yfirlitum, Ijósleit
í andliti með hátt og hvelft enni, hún var skolhærð með
fremur dökkar brár yfir bláum og skýrum augum, sem
voru spegill hennar innra manns.
Jeg fer nú að binda enda á þessi litlu drög, sem jeg hef
dregið hjer fram úr minningum móður minnar. — Það er
líka komið kvöld, bæði á klukkunni og mínu eigin
stundaglasi. Þessi kvöldstund minnir mig sem fyr á versin
hennar mömmu, og ætla jeg að enda þessar línur með
einu uppáhaldsversinu sem hún kehdi mjer. Jeg hef oft
haft það yfir, áður en jeg hef lagst til svefns. Mjer hefur
fundist svo mikið öryggi í því fyrir mig og mína um
dimmar nætur: