Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 33

Hlin
31
því búast við að erfiðleikar hafi mætt henni. En að hlífa
sjer hafði hún aldrei kunnað. Og víst var það henni gæfa,
að fram til síðustu stundar gat hún unnið að því starfi,
sem henni var öllu öðru kærkomnara, að liðsinna öðrum.
Og enn má telja það hamingju, hversu æfilokin urðu
henni ljett. Það er algengt með þá, sem hraustir voru að
upplagi, að síðasti áfanginn verður þeim erfiður. Þannig
fór það ekki með Kristveigu. Snemma árs 1945 veiktist
hún þannig, að auðsjáanlega var vonlaust um bata, og var
hún látin innan fárra sólarhringa. Hún andaðist 17. dag
marsmánaðar 1945.
Öll var æfi Kristveigar Björnsdóttur slík, að hún hlaut
að vekja virðingu og aðdáun. Mest þó með því hversu hún
tók mótlætinu. Til hennar mátti heimfæra það, sem síra
Matthías kvað um fóstru sína og velgerðarmóður, frú
Herdísi Benediktsen:
„Hún var sterk í straumi,
sterk er brosti sól.
Sterk og stilt í glaumi,
sterkust þegar fól
skuggi dauðans bæ og borg“.
Þeim, sem skrifar þessar línur, gleymast ekki síðustu
samfundirnir við Kristveigu, en þeir voru í kirkjugarð-
inum að Skinnastað, en þangað var hún komin til þess að
leggja blóm á leiði sona sinna. Var auðsætt að þar fór
móðir, sem sorgin hafði mætt, en ekki yfirbugað.
Jarðarför Kristveigar fór fram að Skinnastað 28. mars.
Var þar mjög fjölmennt, og auðsætt að öllum var ljóst,
hvílíka persónu þar var verið að kveðja. En ræðuhöld
voru minni en stundum er við jarðarför hinna mætustu.
Sennilegt, að margir hafi hugsað líkt og eitt sinn var
mælt á hátíðlegri stundu: „Það er mínum mætti ofvaxið
að þakka sem vert er“.
„Maðurinn deyr, en orðstírinn lifir“, sögðu Rómverj-