Hlín - 01.01.1951, Blaðsíða 77

Hlin
75
Um prjónafataframleiðslu.
Eftir VIKTORÍU BJARNADÓTTUR, Reykjavik.
Eftir því sem sagnir herma hafa íslenskir ullardúkar og
íslenskur ullarfatnaður verið með fyrstu útflutningsvör-
um frá þessu landi og gilti sem gjaldmiðill við önnur lönd
hjá forfeðrum okkar. Ullarvinnan er því áreiðanlega ein
elsta iðngrein þessa lands. Þessi iðnaður hefur um aldarað-
ir ekki slitnað úr tengslum við fortíðina, en stöðugt hald-
ið áfram að þróast með þjóðinni fram á vora daga.
Framleiðsluaðferðir á ullarfatnaði hafa eins og annað
tekið miklum breytingum frá því sem áður var. Tækni
nútíðarinnar hefur þar eins og víðar bætt aðstöðu okkar
við að geta framleitt. Með vjeltækni nútíðarinnar getum
við framleitt fjölbreyttari og hentugri flíkur en á meðan
prjónavjelar þektust ekki.
Á seinni árum, eða síðan 1943, hefur prjónastofum
fvinnustofum) fjölgað ört hjer á landi, sjerstaklega í
Reykjavík. — Fyrir tveim árum hafa 18 fyrirtæki, sem
framleiða prjónafatnað, myndað samtök til að gæta hags-
muna sinna, því eins og kunnugt er, er þessi iðnaður háð-
ur gagnrýni og verðlagsákvæðum frá hinu opinbera.
Framleiðsla á prjónavörum jókst aðallega í skjóli inn-
flutningshaftanna. Innflutningur á erlendum vefnaðar-
vörum hefur verið mjög takmarkaður á undanförnum
árum og af þeim ástæðum var brýn nauðsyn að auka
prjónafataframleiðsluna.
Óhætt er að fullyrða, að ullarfötin, sem fólkið hefur
notað, bæði ungt og gamalt, og framleitt hefur verið í
verksmiðjum og vinnustofum, hefur verið bæði hlýtt og
eftir ástæðum vel unnin, þegar að því er gætt, að ekki
hefur verið hægt að fá ullina fullunna í band, heldur
orðið að vinna lopann óspunninn. — Eins og kunnugt er
hefur band til skamms tíma verið ófáanlegt, en úr þessu
verður nú vonandi greitt. — Við verðum að fá alla ullina