Tímarit Máls og menningar - 01.11.1977, Síða 14

Tímarit Máls og menningar
beinlínis ekki. Honum þótti slíkt fela í sér alltof mikið umstang og innan-
tóm formsatriði og vildi heldur ráða tíma sínum sjálfur. Annars er mjög
sóst eftir konsúlsembættum hér í bænum.
Sjálfur var hann næstum ítalskur í útliti. Svolítið levantískur, arabískur
eða eitthvað í þá áttina. Systkini hans höfðu líka mjög suðrænt eða austur-
lenskt yfirbragð. Eða kannske gyðinglegt. A Færeyjum eiga margs konar
kynþættir sína fulltrúa. Jafnvel ber hér oft fyrir augu fólk af negra- eða
mongólskum stofni. Hvernig sem á því stendur. — En þegar ég segi gyð-
inglegt, þá kemur það reyndar heim við sitthvað í skapgerð föður míns.
Hann minnti um margt á Símon Levy, þann sem Goldschmidt segir frá í
ógleymanlegri sögu sinni, „Maser“. Meðal annars átti hann við sama sam-
viskuvandamál — eða geðflækju — að stríða. Hann var ákaflega naumur
á fé en var jafnframt inrætt sterk skyldutilfinning til góðverka — og fyrir
kom að hann væri einstaklega örlátur.
Móðir mín var af dönskum ættum. Og talaði dönsku. Afi hennar fluttist
til Færeyja um miðja síðustu öld. Hann var bakari og kom á fót fyrsta
bakaríinu í Þórshöfn. Síðan hóf hann mjög umsvifamikinn verslunar-
rekstur með mörgum skipum og miklum saltfiskútflutningi. Hann var
reyndar gerður heiðursborgari Þórshafnar á áttræðisafmæli sínu og er einn
um að hafa hlotið þá viðurkenningu til þessa.
Nú, en ég ætlaði að segja svolítið frá móður minni. Hún var mjög tón-
elsk. Hún lék á píanó og hafði gengið í gegnum talsvert strangan skóla.
Móðir hennar, amma mín, var frá Kaupmannahöfn. Eg hef nú víst sagt
svo mikið frá henni hér og þar í bókum mínum að lesendur mínir eru
sjálfsagt orðnir nákunnugir henni. Það var hún sem þekkti allar heimsins
óperuaríur og safnaði söngvum frá öllum löndum. — En móðir mín lék
sem sagt á píanó, og hún átti til að sitja endalaust við gamla, lága píanóið
sem við áttum. Tímum saman, dögum saman svo að segja. A fyrstu bernsku-
árum mínum Iék hún mest Chopin. Þess vegna stendur minningin um
óbrotið bernskuheimili mitt í Þórshöfn næstum eingöngu undir merki
Chopins. Síðar sökkti hún sér niður í sónötur Mozarts og Beethovens.
Annars hljómaði alltaf tónlist í húsinu. Móðursystrum mínum þótti
mjög gaman að syngja, bæði einraddað og margraddað. Elsti bróðir móður
minnar, sem hafði siglt um öll heimshöfin sem skipskokkur, hafði einu
sinni með sér til Þórshafnar fónógraf. Það var alger nýlunda og þótti óskap-
lega spennandi. Þetta var víst 1904 eða 5 og það var yfirþyrmandi tón-
236