Tímarit Máls og menningar - 01.11.1977, Síða 18

Tímarit Máls og menningar
Nú, en loksins tókst mér að fá samþykki við þeim framtíðaráformum
að gerast rithöfundur og blaðamaður og réðist sem lærlingur til Folke-
bladet í Ringsted. Þessa tíma í Ringsted minnist ég með ánægju, og svo
var ég líka nálægt Jörgen-Frantz Jacobsen í Sorö. Og við skummst oft
til Kaupmannahafnar og hlustuðum á hljómleika í tónleikasalnum í Tivoli.
Fyrstu bœkurnar
— En svo varð það 1919 að ég kynntist Otto Gelsted. Það var vinur
minn úr Kaupmannaskólanum, Gudmundsen-Holmgreen, sem stakk upp á
að við skyldum heimsækja Gelsted, og við urðum strax mjög miklir mátar.
Gelsted var einmitt nýbúinn að semja sína innblásnu litlu bók um Jo-
hannes V. Jensen — og brátt varð ég líka handgenginn verkum Thöger
Larsen og Sophus Claussen. Og norðmannsins Alf Larsen og sænska Ijóð-
skáldsins og heimspekingsins Vilhelm Ekelund, en þeir vom báðir nánir
vinir Gelsteds. Af bókum Ekelunds fékk ég fyrst ferskt og heillandi veður
af fornklassískum skáldskap. Eg lifði langan tíma í skáldlegum töfraheimi
og byrjaði nú að yrkja Ijóð sjálfur að áeggjan Gelsteds. Fyrsta kvæðasafn
mitt, sem bar heiti í anda Ekelunds: „Arktiske elegier“, kom út þegar ég
var á 21sta ári. Nú gat ég sýnt fjölskyldu minni svart á hvím að ég væri
orðinn skáld. Og næsta áratug orti ég svo sæg af ljóðum sem Gelsted
hlutaðist til um útgáfu á í vandlegu úrvali í litlum bókum hjá forlagi
Levin og Munksgaard.
En á því var ekki hægt að lifa og losna þannig við að vera háður kaup-
mennskunni, og því sneri ég mér að því að fara að skrifa sögur. Fyrstu
bók mína í óbundnu máli, þá býsna hráu risaskáldsögu Blœsende gry,
samdi ég hreinskilnislega sagt í þeim tilgangi að reyna að „slá í gegn“
sem lausamálshöfundur, sem skáldsagnahöfundur, í von um að tryggja mér
sjálfstætt lífsframfæri. En þetta mistókst gersamlega. Bókin var gefin út
með tapi, og það gat ég aðeins bætt með því að gefa Munksgaard nokkuð
mörg málverk — því að ég málaði líka heilmikið á þessum tíma.
Eg beit á jaxlinn og hélt áfram að skrifa sögur, og á fjórða áratugnum
samdi ég m. a. skáldsögu sem Munksgaard batt miklar vonir við, en sem
ég dró til baka frá útgáfu því mér líkaði hún ekki. Loks 1938 gáfum við
út skáldsöguna Nóatún. Hún hlaut mjög góðar viðtökur og seldist vel,
bæði í Danmörku og erlendis.
240