Skírnir - 01.01.1974, Page 8
6
TÓMAS GUÐMUNDSSON
SKIRNIR
Á vængjum, sem ei veröld þekkir grennri,
þeir báru með sér heila himna af vori
og fylltu landið söng og sumardýrð.
Svo bar það til einn dag fyrir ellefu öldum,
að fyrir sjón hins fyrsta landnámsmanns,
úr reginhafi, jökulskjöldum skarað
og hvítt af morgunsól, úr bláum bylgjum
reis Island, verðug háborg himinguða.
Með þeirri dýrðarsýn vor saga hefst.
II
Já, þökk sé Guði, er geymdi oss þetta land
og unni oss þeirrar giftu, er aldrei gleymist:
Vér tókum ekki ættland vort af neinum.
Ur hendi Drottins sjálfs vér þágum það.
Svo eignaðist hver gróin grund sinn bólstað,
sem hver og einn tók ættarmót og svip
af landi sínu, og hvar í veröld hafa
fátækar moldir átt sér ljúfari angan
né bernskunnar augum opnast í fyrsta sinn
jafn heillandi sýn yfir víðari heimahaga?
Og senn hver strönd, hver hvammur, fjall og fljót,
reis til nýs lífs við augum ungrar þjóðar
uns landið allt var bókfell, skráð þeim skáldskap
í nafngiftum, sem niðja hennar batt
ævilangt sínum átthögum og tungu.
Svo rík var hún, sú j örð, er Guð oss gaf.
III
Og enn vor saga hefur mælt oss mót
á helgum stað, því hvert sem litið er
vér höfum vora fortíð fyrir augum.
Og þúsund ára hófspor hraunið geymir,
en tíminn nemur staðar örskotsstund
og víkur fyrir fylking kynslóðanna,
sem stígur fram úr myrkri alda örófs
og þöglum skrefum þokast fram í ljós