Skírnir - 01.01.1974, Page 12
10
TOMAS GUÐMUNDSSON
SKÍRNIR
Hve ljúft skal oss að lifa einni sál
með vorri þjóð á þessum mikla degi
og leggja oss á hjarta fögnuð hans.
En þökkum einnig þeim, er fóru á undan,
og skilað hafa oss heim til þessa dags.
Svo mörgum á vor kynslóð líf að launa,
og menn og dýr þar eiga óskipt mál.
Hve margt, sem oss er orðin hversdagsgæfa,
er fórn og tárum ótal alda keypt.
Og upp af moldum þeirra, er þögn og eyðing
dylur í mjúku myrkri sinnar jarðar,
er hj arta voru vaxin ástúð sú,
sem ævilangt oss ættjörð vorri tengir.
Því þótt oss gæfan kalli land úr landi
og beri vítt um álfur orðstír vorn,
það verður seinast haldlaust hismi, þá
mun sál vor hrópa í sárum trega heim
á ættjörð vora, átthaga og vini,
þá gjöf, sem lífið lét oss dýrsta í té.
Svo snauð er allsnægt ættjarðarlausum manni.
VII
En hvert er þá vort hlutverk hér á jörð
þann stundarspöl, sem oss er gert að ganga,
uns sláumst vér í fylgd með fortíð þeirri,
sem hljóð og fálát gekk hjá garði í dag?
Vér eigum sjaldnast svar við þeirri spurn,
en ef vér höfum unnið heilum huga
og helgað Guði og ættjörð allt vort líf,
mun tíminn leiða tilgang þess í Ijós.
Lát oss því hvorki miklast veg né vanda,
en sérhver dagur sé oss náðargjöf.
Og trúum, að hvert auðmjúkt ævistarf
sé allri veröld unnið fyrr en lýkur.
Því athöfn hver er allri verund tengd,
og sama hönd og stráir glöðum stjörnum
um alla himinhvelfing trúir einnig