Skírnir - 01.01.1974, Blaðsíða 169
SKÍRNIR
KASTA BRAUÐI ÞÍNU Á VATNIÐ
163
12 Verdens Glæder. En Tylvt Historier. Kpbenhavn 1931, 35-70. Aðrar sögur
úr bókinni birtust á íslensku í Lystisenadir veraldar. Tveir einþáttungar.
Sögusafn. Rit XXI, Reykjavík 1963.
13 Vinafagnaður, eftirmáli við Fjandvinir. Sögusafn. Rit XVI, Reykjavík 1954,
247. Aðventa á bls. 185-243 í bókinni.
14 Eimreiðin XXXVII. ár, 1931, 41-49.
13 Advent. Kýtbenhavn 1937.
Þýðing Magnúsar Asgeirssonar:
Það dofnaði yfir Benedikt öllum við þennan fund, og hann tók ekki gleði
sína aftur þann daginn. Því að annað eins og þetta var slæmt teikn, af-
leitur fyrirboði. Og þetta ár var einmitt einskonar minningarár: í tuttug-
asta og sjöunda sinn - því að nú var hann sjálfur tvisvar tuttugu og sjö
ára. Já, víst var þetta merkisár, að minnsta kosti fyrir hann. Og þá þurfti
einmitt svona að fara. En það hafði líka einhver óheppni fylgt honum frá
upphafi í þetta sinn. Og hérna upp frá var líka allt einhvern veginn öðru
vísi en vant var, þótt veður og færð væru viðunandi. Fjöllin stóðu svo
kynlega þögul og ólundarleg í kringum hann. Hvað hafði hann gert á hlut
þeirra? (Rit XVI, 234).
10 Hérna var hann nú á gangi í snjó; hvítt í allar áttir, svo langt sem augað
eygði, gráhvítur vetrarhiminn, jafnvel ísinn á vatninu í miðri sveitinni var
hélaður eða þakinn þunnu snjólagi, það voru aðeins lágu eldgígarnir, sem
hér og þar gægðust upp úr því, sem ristu með börmunum svarta hringi,
stóra og smáa, eins og táknmyndir í snjóauðnina. En tákn um hvað? Var
hægt að komast til botns í því? Ef til vill sögðu þessir gígamunnar: látum
allt frjósa, grjót og vatn storkna, látum loftið frjósa og sáldast niður í
hvítum hnoðrum og breiðast eins og brúðarlín, eins og náblæju yfir jörð-
ina, látum andardráttinn frjósa í munni þínum og vonina í hjarta þínu og
blóðið í dauðanum í æðum þín - undir niðri lifir eldurinn. Ef til vill
sögðu þeir eitthvað því líkt. Og hver var svo ráðningin á því? Ef til vill
sögðu þeir líka eitthvað annað. En að þessum svörtu hringum undantekn-
um, var allt hvítt, sérstaklega byggðarvatnið, - glithvítur flötur og slétt,
eins og stofugólf. Hver var þar fyrir og bauð í dans?
Og eins og hún væri fædd af allri þessari hvítu reginauðn með hinum
svörtu hringum gíganna og einstöku hraundröngum, sem gnæfðu eins og
tröllkarlar upp úr hér og þar, var hátíð þennan sunnudag yfir fjallasveit-
inni, ómælanleg, óflekkuð, hvít helgi umhverfis hvíldardagsreykina upp
af hinum dreifðu, lágreistu bæjum, sem varla náðu upp úr snjónum, óskilj-
anleg og óskiljanlega fyrirheitafull kyrrð - aðventa. Aðventa! já ... Bene-
dikt tók orðið sér í munn með varfærni, þetta stóra, hljóðláta orð, svo
furðulega annarlegt og inngróið í senn, ef til vill inngrónast Benedikt
allra orða. Að vísu var honum ekki fyllilega ljóst, hvað það þýddi, en þó
var fólgið í því að vænta einhvers, eftirvænting, undirbúningur - svo langt
náði skilningur hans. Með árunum var svo komið, að þetta eina orð fól í
sér næstum allt hans líf. Því að hvað var líf hans, hvað var líf mannsins á