Skírnir - 01.01.1974, Síða 209
SKÍRNIR
HEIMA ER BEZT
203
Allt gengur út á að sýnast. Þau vilja telja sjálfum sér og öðrum
trú um, að þau séu rík, og þess vegna búa þau á dýru hóteli. „Mað-
ur á ekki að búa ódýrt, sagði konan“ (181). I rauninni hrökkva
efnin ekki til lengri dvalar en örfárra daga og alls ekki til matar,
sem þau reyna að hylja með því að látast vera södd. En spóka sig
samt í matsalnum og þykjast vera háttsett. „Heldurðu að þetta sé
ekki allt reglulega háttsett fólk? sagði konan“ (182). Þjóðfélags-
veruleikanum utan hótelsins vísa þau hins vegar á bug, af því að
hann er óþægilegur. „Að þeir skuli leyfa svona. Það er ekki verið
að taka tillit til fólks sem er í fríi“ (178), eru viðhrögð konunnar
við betlurum götunnar. „0 þetta er allt saman skipulagt, svaraði
maðurinn og klippti af endanum á vindli“ (179).
Af þessari skýrslu má lesa mikið bæði um raunverulega stöðu
kvenna í borgaralegu samfélagi og hugmyndir þeirra um, hver hún
sé. Konan í Skemmtiferð telur sig vera hátt hafna yfir betlikonu og
amast við henni, án þess að sjá í henni sinn eigin veruleika. Sjálf
er hún algerlega háð peningum annarra. Það er eiginmaðurinn, sem
borgar - eða „býður“ (173, 174) -, og með slíku yfirlæti, að hún
fær ekki einu sinni að vita hvað hóteldvölin kostar:
Bara það sé ekki agalega dýrt, hugsaði hún, og brosti með sjálfri sér blíð-
lega í huganum til mannsins ... sem var svo sætur og riddaralegur að bjóða
henni á þetta fína hótel (173).
Hún lifir í heimi riddaramennskunnar, og afstaða hennar til
sjálfrar sín jafnt sem til mannsins mótast af því. Hún bíður meðan
hann fyllir út eyðublöð fyrir bæði (172), hann geymir vegabréfin
(172) og lykilinn að hótelíbúðinni (181). Hún þarf ekki að hafa
áhyggjur af neinu öðru en útliti sínu, og speglar sig líka við hvert
tækifæri, t.a.m. í gleraugum mannsins (185) og kjallaraglugganum
sem betlikonan sat við (179). Maðurinn er í hennar augum „reglu-
legur caballero“ (178), jafnvel þótt lýsingin á honum svari ekki
beinlínis til riddaraímyndarinnar:
Hún vissi að stóru augun mannsins undir gleraugunum voru lítil; rauða hárið
hans var greitt í skeifu utan um skallann, og munnurinn var ofurlítið opinn og
frumstæður líkt og hann hefði upp í sér tannhlífar eins og hnefaleikarar (185).
Einnig virðist stærðarmunur þeirra vera meiri en góðu hófi myndi