Úrval - 01.02.1943, Blaðsíða 4

2
ÚRVAL
sitt á svo marga vegu og með
slíkri mælsku, að hlustandinn að
lokum varð svo yfirbugaður, að
hann neyddist til að jánka öllu,
til þess að öðlast frið.
Honum kom aldrei annað til
hugar en að orð sín og gerðir
hlytu að eiga sterkan og inni-
legan hljómgrunn meðal þeirra,
sem hann umgekkst. Hann hafði
ákveðnar skoðanir um allt milli
himins og jarðar, þar á meðal
jurtaát, leiklist, stjórnmál og
tónlist; og til stuðnings þessum
skoðunum sínum skrifaði hann
pésa, bréf, bækur ... þúsund á
þúsund ofan af orðum, hundruð
og aftur hundruð af blaðsíðum.
Hann lét sér ekki nægja að
skrifa þetta og birta það —
venjulega á annarra kostnað —
heldur gat hann setið klukku-
tímum saman og lesið það upp-
hátt fyrir fjölskyldu sína og
kunningja.
Hann samdi óperur, og ekki
hafði hann fyrr gert sér Ijósa
uppistöðu þeirra en hann bauð
til sín — eða öllu heldur kvaddi
á fund sinn — hóp vina sinna,
til þess að láta þá hlusta á upp-
lesturinn. Ekki til að láta þá
gagnrýna verkið, heldur til að
hæla því. Þegar hann hafði lok-
ið við að semja textann, urðu
vinir hans að koma aftur, til
þess að hlusta á hann lesinn
upp. Síðan birti hann textann,
oft mörgum árum áður en hann
gerði löginviðhann.Hannspilaði
á píanó eins og tónskáld, í versta
skilningi þeirrar líkingar, og
hann gat setzt við hljóðfærið
frammi fyrir hópi áheyrenda,
þar sem meðal annars voru
staddir sumir frægustu píanó-
snillingar þeirra tíma, og spilað
stundarlengi — auðvitað sín
eigin tónverk. Sama var að
segja um rödd hans. Og hann
bauð heim frægum söngvurum
og söng fyrir þá óperurnar sín-
ar, öll hlutverkin.
Hann hafði ekki vald á til-
finningum sínum frekar en sex
ára gamalt barn. Þegar á móti
blés, æsti hann sig upp og æddi
um, eða sökkti sér niður í sjálfs-
morðshugleiðingar og talaði um
að flýja til Austurlanda og
verða þar Búdda-munkur til
æviloka. Ef eitthvað gladdi
hann nokkrum mínútum síðar,
gat hann stokkið út í garðinn
og hlaupið þar fram og aftur,
eða hoppað upp á legubekkinn
og leikið þar ýmsar listir eða
staðið á höfði. Hann gat fyllst
djúpri sorg yfir dauða kjöltu-
rakka og svo mikilli grimmd og