Úrval - 01.02.1943, Qupperneq 107

HENDUR HINS KROSSFESTA
105.
hann, af ófyrirsjáanlegum
ástæðum, lenda í kasti við
flóttafólk, og þeir yrðu að senda
mann úr herstjórnarráðinu, til
þess að greiða úr vandanum?
Það var hræðileg tilhugsun.
í huganum sá hann, hvernig
þetta myndi fara fram — hann
hafði verið gæddur miklu
ímyndunarafli í æsku. Hann
heyrði orð foringjans úr her-
ráðinu, meðan hann stóð sjálf-
ur þögull fyrir framan hann.
Það yrðu fyrstu ávíturnar og í
fyrsta skipti, sem hann fengi
svartan stimpil í einkunnabók-
ina sína. Já, aðeins ef þetta
hefði nú verið einfalt lögreglu-
starf, þá hefði það ekki skipt
svo miklu máli, en þegn Ríkis-
ins, meðlimur Flokksins, mátti
ekki láta blett falla á skjöld
sinn. Gæti hann ekki gert skyldu
sína, var ekkert rúm fyrir hann
lengur. Hann var þurr í háls-
inum og ofurlítið reikull í hreyf-
ingum, þegar hann gerði síðustu
ráðstafanir sínar til móttökunn-
ar og sá fyrstu mannverurnar
koma reikandi eftir veginum í
átt til varðstöðvarinnar.
Hann gat hlegið að því núna,
ef hann hefði haft tíma til þess.
Hann gat naumast annað en
minnst Franz gamla, þjónsins
síns, þegar hann var að reyna
að lauma brennivíni í kaffið
hans fyrsta morguninn. —
Hann er svalur í dag, liðsfor-
ingi, sagði Franz og horfði
spyrjandi augum á yfirboðara
sinn. Auðvitað hafnaði hann
brennivíninu og sagði Franz það
skýrt og skorinort. Hið nýja
Ríki var ekki grundvallað á
hollenzku hugrekki, heldur á
kynfestu þegnanna. Og hann
hafði orðið ofurlítið öruggari
sjálfur við að ávíta Franz. En
Franz var gamall hermaður og
lét fátt koma sér á óvart. Hvað
var það nú aftur, sem hann
sagði ? — Liðsforinginn þarf
ekki að ala neinar áhyggjur í
brjósti. Borgararnir hafa alltaf
verið sauðkindur — aðeins ef'
menn kunna að fara með rekst-
ur. Þannig mátti auðvitað ekki
tala við yfirboðara sinn, en ei
að síður hafði honum orðið
rórra í skapi við þessi orð. Já,
það mátti fullyrða, að ekki var
einskis vert að hafa þjón á borð
við Franz, þegar búið var að
koma honum í skilning um, hvað
hann mætti leyfa sér gagnvart
yfirboðaranum og hvað væri
miður viðeigandi.
Svo fóru hinir Fordæmdu að.
tínast að, hægt og silalega, sum-