Víðförli - 01.06.1950, Qupperneq 7

HVORT SKILUR ÞÚ?
5
sé runnið af kristinni rót, og þegar hinum dýrmœtustu verðmæt-
um mannlífsins virðist ógnað af geigvænlegri öfugþróun, þá renn-
ur það upp á nýjan leik, að ef vér missum kristindóminn, ef Biblí-
an hættir að vera lífsmótandi afl, þá er allt glatað og það rökkur,
sem að steðjar, verður nótt.
í þriðja lagi — og það skiptir mestu: Áður en yfir þyrmdu
ótíðindi nazismans og allt það, sem sigldi í kjölfar hans, þá hafði
orðið guðfræðileg vakning víða í Evró])u, vakning, sem hafði úr-
sliiaþýðingu um viðbrögð kirkjunnar á komandi hörmungarárum.
Menn höfðu á nýjan hátt höndlast af boðskap Biblíunnar og hinu
guðlega drottinvaldi lians. Þannig hafði Guð tygjað þær „sjö
þúsundir,“ sem ekki fengust lil að beygja kné fyrir heimsdrottnum
þessa tíma. —- Biblían er aftur farin að tala með valdi og krafti
til þessarar kynslóðar. Og það er einkum hjá æskulýðnum, sem
vart verður hungurs og þorsta í boðskap hennar, ekki sízt meðal
skóla- og menntaæskunnar. Víða um lönd blása alveg nýir vind-
ar í guðfræðinni og hinni kirkjulegu uppfræðslu yfirleitt. Skýr-
ingarrit yfir Biblíuna eru gefin út, sem hvað andríki snertir og
trúarlegan þrótt minna miklu meira á slíkar bókmenntir frá sið-
skiptalímanum heldur en á þurr syrpufræði aldamótaáranna. Þar
með er engan veginn sagt, að slegið sé hið minnsta af vísindaleg-
um kröfum. Þvert á móti. Allt, sem vísindi geta af mörkum látið,
er hagnýtt til hins ýtrasta. En það, sem einkennir þessi nýju, fræði-
legu vinnubrögð, er allt annars konar kirkjuleg ábyrgðarvitund
en áður og stórum dýpra innsæi í lífssannindi Biblíunnar. Þessi
guðfræði gleymir ekki að lesa Biblíuna með kirkjunni og leggja
hana út fyrir kirkjuna og hún tekur fullt og réttmætt tillit til
þess, sem hvarvetna er lífið í bókstaf hennar, en það er meðvitund-
in um, að hér sé Guðs orð, Guðs opinberun. Þess vegna er þessi
nýja útlegging „kristocentrísk“, þ. e. Kristur er mið hennar og
möndull. Kirkjan hefur m. ö. o. aftur tekið sverð orðsins sér í
hönd, og það kemur enn sem fyrr í ljós, að það býr yfir sönnun
anda og kraftar. Prédikunin er aftur tekin að verða útlegging
textans, þar sem OrðiS fær að tala en kafnar ekki í orðum, meira
eða minna haglega samansettum en án heilags anda náðar. —