Skírnir - 17.06.1911, Síða 51

Frá uppvexti Jóns Sigurðssonar.
147
gáfumönnum, eða slik samkunda sem betur ætti við að
kalla nefnd eða nefndarkorn; — alþing, þar sem móður-
mál þjóðarinnar væri mælt eingöngu, eða samkunda
nokkur, skift í tvo liokka, og talaði sitt mál hvor, svo
ólíkt hvort öðru og óskiljandi að túlka verður að hafa á
báðar hendur til að þýða það sem mælt er; — alþing,
sem ekki forðaðist dagsljósið, heldur sýndi djörfung og
einurð feðra vorra, eða samkunda sú, sem lokaði að sér
dyrunum og gluggunum líka, ef til vill, og gætti þess
vandlega, að ekki kvisaðist meðal alþýðu eitt orð af því,
sem fram færi í fyigsnum hennar. Það virðist svo sem
hér sé hægt að kjósa um tvenna kosti. Reykjavíkur
nefndin heíir kosið alla hina síðari, en þjóðin — já, vér
þoruin að segja hvert mannsbarnaf þjóðinni
— þá hina fyrri«.
Málsgrein þessi sýnir oss bæði hversu Jón Sigurðs-
son hugsaði hátt fyrir hönd þjóðar sinnar, sem nýskeð
var farin að reisa höfuð frá kodda, svo og þykkjuþunga
hans og gremju, þar sem honum þótti hagsmuna og sóma
lands og þjóðar ekki gætí, sem vera skyldi. Þá hnekkir
höf. ýmsum mishermum og »krækingum« i grein »íslands-
vinarins« og lýkur loks máli sínu með svofeldum orðum:
»Höf. mun geta nærri, að vér munum ekki áræða að
sækja urn aldursleyfi (veniam ætatis) hjá kansellíinu
eftir hinar ógurlegu hótanir hans, en vér vonum að bæta
þann brest með aldrinum; hversu mundi honum þá ganga
aftur á móti að fá æskuleyfi (veniam juventutis) sem
auðfundið er að honum liggur lífið á, dáðlausum manni í
andlegum skilningi og dauðum úr öllum æðum«.
Þess er og að lokum vert að geta að þær fjórar grein-
ar, er nú voru taldar, bæði Jóns Sigurðssonar og mótstöðu-
manna hans, voru þýddar og gefnar út af íslenzkum
stúdentum í Kaupmannahöfn, til þess að alþýðu á Islandi
gæfist kostur á að dæma óhlutdrægt um það sem fram
hafði komið í málinu frá báðum hliðum, og mun Jón
Sigurðsson hafa ráðið mestu um það. Það er drengilegt
10*