Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 195

findurmiiiningar um Jón Sigurðsson.
291
»Fagtireygur konungur
við fólkstjórum horfði«,
Og
»hvergi getur tignarmann
tígulegra«.
Eg heyrði hann ekki halda fleiri ræður en 5—6, en
að minu áliti var hann mjög mælskur maður. Hann hafði
sterkan og þægilegan málróm. Orðin streymdu skýr, slétt
og oftast þykkjuþung af vörum hans. Oft varð vart við að
hann hafði litla virðingu fyrir m á 1 s t a ð mótstöðumanna
sinna, og stöku sinnum varð hins sama vart til mótstöðu-
mannanna sjálfra. Þessa lyndiseinkunn, að líta fremur
smátt á ýmislegt, má lesa af dráttunum í kringum munn-
inn. En sjaldan mun hann hafa haldið svo veizluræður
— aðrar ræður hefl eg ekki heyrt hann halda — að þar
slægi ekki niður einhverri þeirri hugareldingu, sem gat
lýst áheyrendunum heim um kvöldið, og leiftrinu af henni
varp yfir hugann við og við langan tíma á eftir.
A gangi var »Forseti« — svo kölluðu Hafnar-íslend-
ingar hann þegar eg var i Höfn — fjörlegur. Hann gekk
hratt, nokkuð boginn i herðum; hnén horfðu inn á við,
hvort á móti öðru, en fæturnir voru útskeifir. Hann var
fínt klæddur, og klæddi sig daglega eins og yngri menn að
því leyti, að hann var jafnast í ljósum buxum. Hann hafði
ávalt svartan háan silkihatt á höfði, sem frú Ingibjörg
kona hans mun aldrei hafa gleymt að bursta nokkurn dag;
sá hattur var æfinlega skygður. Úti brúkaði Forseti aldrei
gleraugu, og eg hefi aldrei séð hann með gleraugu eða
nokkurn sjónauka fyrir augum. Hann var svo líkur að-
míral Suenson, — þeim er vann sigurinn við Helgoland
— að Islendingar sem mættu Suenson tóku hann fyrir Jón
Sigurðsson og heilsuðu honum. Ef Forseti var í konungs-
boði, sagði hann að menn væru að tala við sig um flota-
mál. Eini munurinn á útliti þessara tveggja manna var
sá, að Jón Sigurðsson var fríðari maður í andliti en aðmír-
állinn, en hnén á honum vissu alveg eins mikið inn og á
Forseta. Báðir höfðu þeir háan svartan silkihatt, og drógu
hann jafnmikið niður í hnakkanum.
19*