Skírnir - 17.06.1911, Síða 197

Endurminningar um Jón Sigurðsson.
293
Forseti vax mikill vinur þeirra manna sem lengi
höfðu unnið með honum að Bókmentafélagsstörfum eða
að »Nýjum Félagsritum«. Fyrir Sigurði L. Jónassyni
bar hann mikla virðingu, enda átti liann naumast nokk-
urn tryggari liðsmann. Sigurð Hansen þótti Forseta
vænt um, en hann kallaði hann ávalt »greyið hann
Sivert«. Með honum og Vilhjálmi Finsen og Konráði
Maurer var langvarandi vinátta, sem aldrei slitnaði
meðan hann lifði. Björn Jónsson virti Forseti mest af
öllum ungum íslendingum, sem komu til háskólans í þau
fimm ár sem eg var þar.
2. Fjárhagur.
Forseti var embættislaus því nær alla æfi; þótt hann
væri um stund gjörður að skjalaverði í Danmörku, þá
var embættið lagt niður aftur, að því er hann sjálfur
sagði vegna þess, að Dönum þótti hann nota fróðleikinn
úr skjalasafninu of mjög móti Danmörku og of mjög Is-
landi í vil. Konráð Gíslason gaf upp ritarastöðu sína við
Árna Magnússonar safnið, til þess að Forseti gæti fengið
hana, og henni fylgdu 1200 kr. laun á ári, og var fremur
lítið starf í þá daga. Fjárhagur Forseta varð þess vegna
eins og þeirra manna, sem Bjarni Thorarensen segir um:
»Konungs hafði hann hjarta
með kotungs efnum«,
og 1865—68 mátti ekki lengur við svo búið standa.
Eiríkur Magnússon, og ef til vill annar Islendingur í Eng-
landi, leituðu fyrir sér um sölu eða veðsetningu á bóka-
safni Jóns Sigurðssonar þar. Sá vegur reyndist ekki fær,
og málið vandaðist. Eiríkur Magnússon fór þá til Georgs
Powells, bezta vinar síns, sagði honum málavöxtu, og
hvað við mundi liggja hins vegar fyrir málefni Islands,
ef Jón Sigurðsson yrði gjaldþrota. öll framsókn Islend-
inga gagnvart Dönum var í veði. Konungshjartað þurfti
að fá 27000 kr., og Eiríkur Magnússon mun hafa spurt
vin sinn, hvort ekki mundi mega fá nokkra enska auð-
menn til þess að leggja til féð. Þá hallaði Georg Powell