Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 179

Endurminningar um Jón Signrðsson.
275
bæði i sögu og landafræði, fór hann með mig á Balkan-
skaga, og hafði hvorttveggja í takinu í senn: skifting
landa og ríkja frá því er rómverski keisaradómurinn
klofnaði. Var eg þá nauðulega staddur. En þá heyrði
eg svörin fyrir aftan mig, en þeirri hjálp var eg enn svo
óvanur, að eg kunni lítt með að fara. Róminn þekti eg
strax, enda varð aldrei vilst á þeim rómi. Jens fór að
hvessa augun fram i bekkinn, og byrstist í röddinni, en
ekki hastaði hann á hvíslið úr þeim stað.
Á eftir tók Jón mig tali á skólaganginum til að hugga
mig og hressa. Spurði hann mig þá, hvort eg kynni
söguna af Hræreki Upplendinga-konungi, og mun hann
hafa orðið að segja mér söguna. Kvað hann svo um, að
nú yrði eg »kongur á Kálfskinnin hjá busunum, og gæti
það orðið miklu farsælla en að setjast í 2. bekk.
Þetta gamanyrði Jóns varð mér heldur að liði er
heim kom. Féll föður minum allþungt, er prófið hafði
gengið miður en til stóð, og bætti það ekki um, er sam-
hliða spurðust eintómar ágætiseinkunnir við heimspekis-
próf á háskólanum, eða hvað það próf þá hét, hjá Krist-
jáni frá Gautlöndum, en metnaður eigi alllítill milli höfð-
ingjanna Suður-Þingeysku. Er dálítið var liðið frá, sagði
eg föður mínum huggunarorð Jóns á skólaganginum, brosti
hann að þeim og eins að hinu, hvernig hann reyndi að
hjálpa mér í próflnu. Nú hafði verið gengið svo frá
syðra, að eg mætti taka latneska stýlinn um að haust-
inu og setjast í 2. bekk, ef betur tækist, en faðir minn
varð afhuga því ráði, og hygg eg að orð Jóns Sigurðs-
sonar hafi einmitt ráðið þar miklu um.
Næsta þingsumar, 1873, man eg Jón Sigurðsson vel
frá Þingvallafundar-reið þeirra nafna, hans og Jóns Guð-
mundssonar. Vorum við ungir menn jafnan á öðru leiti,
og áðum hvorir sér og snæddum í Seljadal. Man eg
hvernig síra Benedikt í Múla hamaðist við tjaldsúluna —
liklega orðið smeikur um að niður félli tjaldið — og eins
18*