Norðurfari - 01.01.1849, Síða 52

51
WORSWRFARI.
Hann lýsir annars þjóSinni sem iatri og dnjtri, og segir a5 það,
sem helzt einkenni þá, sje gjörsamlegur skortur á fjöri — en þeir
hafa líka svo lengi verið í ánauð, og enn er ei nema rúmur helm-
ingur þeirra sjálfráðir menn, og það þó ekki nema að nafninu —
Tyrkjar, og einkum verndarmaður þeirra Rússa keisari, sjá svo
um, að hið unga frelsi komi þeim að sem minnstu haldi, er
orðið getur.
Önnur atal-ættin í Evrópu var hin gcrmanska eða gotn-
eska*: það eru nú jjjóðverjar, Englendingar, Hollend-
ingar, Flæmingjar og No rð urla nd a búa r. Rómverjar geta
fyrstir þessara þjóða, sem þeir aldrei gátu lagt undir sig, en
það sem þeir vissu um þær var harðla lítið og óljóst. Síðan hafa
fræðimenn mjög lagt stund á að rannsaka fornöld þeirra og upp-
runa, en fáir hafa enn orðið áeittsáttir; það sem oss þykir senn-
ilegast er þetta. Allri ættinni er skipt í þrjár kvíslir, jijóð-
verja, Gota og Norðmenn’'<'; hafa þeir allir einhvern tíma
komið til Evrópu að austan, en þó sinn í hverju lagi. jijóðverjar
komu þeirra fyrst og fóru miðlendis um Norðurálfuna, þar til þeir
settust að þar. sem þeir nú búa. Seinna komu Gotar, en fóru
aðra leið, fram með sjáfar ströndum sunnan til við Eystrasalt, og
settust að norðaustan til á jiýzkalandi, um alla Danmörk nema
suðurpartinn, Suður-Svíþjóð, og kann að vera allra syðsta hluta
Noregs. Norðmenn ^Æsir) komu líka að austan, en fóru allt
norðar, um Garðaríki, fyrir norðan eða yfir Helsingjabotn og svo
suður með Kjöl uns þeir hittu frændur sina Gota; áttu þeir þá í
deilum við þá þangað til þeir loks lögðu undir sig lönd þeirra
og allt Danaveldi eptir Brávalla bardaga; þá hófust víkingaferðir
og hernaður um Suðurlönd með Ragnari Loðbrókf. A þenna
* Germani, sro kölluðu Rómverjar allar þær þjoðir, sem bfuggu fyrtr
norðan ríki þeirra, þar sem mí heitir Pýzkaland og norðar , og það er því
orðinn siður að kalla alla þessa þjoðaætt, sem er náskyld að mítli, germanska:
Rask vildi kalla hana gotneska eptir Golum; en þeir voru ei neina ein
kvísl af hinni miklu ætt, og gtílu því eiginlega ekki gefið Iienni allri nafn.
Samt segja menn nú: <£gotnesk hús” og ££gotneskt letur” { þpirri merk-
ingu, og, auk þess að það nafn fer inikln betur íí Islenzku enn hitt, J).í eru
mí líka hinir eiginlegu Gotar hvergi til með því nafni, svo að það engan
rugling getur gjört þo inenn mi hafi nafn þeirra um alla ættina. Germani
er heldur ekki í uppliaii neina nafn eins ilokks, sein iór vestur yíir Rín,
eptir því sein Tacitus segir, og voru þar kallaðir þessu nafni, sein síðan var
haft um alla; það á að vera af gömlu þýzku orði ger og man, .! Islenzku
Geirmenn.
** Með Norðinönnum meimim vjer ei Noregsmenn eina, en alla Norður-
landainenn yfir höiuð. Hvort Formnenn haii kallað [).) svo eða ei gerir ekkert
til, því þeir þurftu ei .1 því að lialda þar sem þeir sjáldan töluðu tim alla
sem eitt; en það vita inenn að aðrar þjóðir kölluðu víkingana að norðan alla
án undantekningar: Normannos, og norrænn merkir líka eptir eðli sínu
þann, sein kominn er að norðan, gagnstætt suðrænn. I’etta ahnenna nafn
allra þarf ei að útiloka liið sjerstaka, að kalla Islendinga og Noregsmenn
xar’ i\oi_y]V Norðmenn, því inörg orð hafa bæði þrengri og víðari merkingu.
Smbr. ritgjörð P. A. Munch’s uin byggingu Damnerknr f íornöld, í
Annáler for Nord. Oldk. 1848.