Norðurfari - 01.01.1849, Síða 101

rRElSIS HB.EIFINGARNAK-
103
ei lengur til. |>ýzkalandi hjeit hann að helzt mundi meiga búast
við verulegum styrk frá, J>ví hann gat þá ei heldur enn aðra grun-
að að Frakkafurðumenn og þ>jdðverjar yfir höfuð mundu svo
hræmuglega misskilja hag sjálfra sín sem þeir síðan gerðu. En
af öllu þessu sagði hann að það leiddi þá einkum, að Magyarar
yrðu að treysta sjálfum sjer, og þessvegna ætlaði hann nú að biðja
þingið að leyfa sjer með sköttum eða láni að útvega það fje, sem
þyrfti til að útbúa og halda 200000 hermanna. “í dag erum vjer
enn þjtínar þjtíðarinnar,” sagði hann i enda ræðu sinnar, “á morgun
kunna aðrir að vera orðnir það. En það er hið sama. Ráðaneytið
getur breyzt, en þú, tí ættjörð mín, verður að standa um eýlífð og
þjóðin verður með þessu eða öðru ráðaneyti að frelsa landið. þ>ess-
vegna segi jeg það nú hreinlega og umsvifalaust, svo enginn mis-
skilningur geti síðan á orðið, að, þegar eg bið þingið um 200000 dáta
og fje það sem á þarf að halda”-----(í>ar komst Kossuth ei lengra,
því hann hafði verið veikur þegar hann byrjaði ræðu sína, og varð nú
að hætta um stund sökum lasleika síns. En Nyary sttíð þá upp,
rjetti upp hægri hönd sína og sagði: “vjer veitum það,” og i því
bili sttíð upp allur þingheimurinn, tók upp orð Nyary’s og sór að
fylgja Kossuth. J>á varð þögn í salnum, Kossuth krosslagði
höndur á brjtísti sjer og með tár í augum hneigði hann sig fyrir
þingmönnum og lauk svo ræðu sinni:) “Bræður mínir, það sem eg
ætlaði að segja er það, að menn skuli ei taka bón mína svo sem
ráðaneytið hafi viljað fá þá til að láta í ljósi traust sitt á því.
Nei! vjer vildum að eins að atkvæði væri gefið um frelsan föðurlands
vors. Og enn ætlaði jeg að biðja yður þess, gtíðir menn, að, ef
eitthvert brjóst f landinu enn með stunum væntir lausnar sinnar,
eða einhver ósk bíður þess að henni verði fullnægt, að þetta brjtíst
þá enn vilji þola nokkra stund og þessi ósk vera þolinmtíð um lítin
tíma, þangað til vjer erum búnirað frelsa landið. jþessa ætlaði jeg
að biðja yður. En þjer hafið allir risið upp sem einn maður væri
og eg lýt mikilleik þjtíðarinnar og bæti að eins þessu við: sýnið
jafnmikið þrek í framkvæmdinni og þjer Ijetuð föðurlandsást í Ijósi
i tilboðinu, og jafnvel ekki helvíti mun geta bugað Magyaraland!”
Svona talaði stjórnarmaðurinn í þingsalnum, og hversu mart
hefur hann ei sjeð fyrir fram í anda eins og spámaður? En
Knssuth var ei orðin ttím, hann var maður til að framkvæma
það, sem hann sagði og stakk uppá. þ>egar hann fyrst komst að
því, að erindisrekar úr Austurriki væru að fara um allt Ungverjaland
til að yfxla vínverskum bánkaseðlum,* sem fáir treysta vel, fyrir
gull og silfur, og á þann hátt auka fjárskort í landinu, þá skipaði
hann fyrst og fremst að gá að því á landamæronum hvort nokkur
flytti gull og silfur út úr landinu, og banna það. En þetta var
ei nóg; Kossuth varð að svipta Vínar stjórnina öllu tækifæri til að
geta haft áhrif á fjárhag Ungverjalands, og þegar pcningaeklan fór
í vöxt beiddi hann þingið að lofa sjer að gefa út 12,000000 Fl.
* Hver vill.kennn oss hvað bánki er A góðri Tslenzkn?