Norðurfari - 01.01.1849, Side 105

FRELSIS HREIFINGARHAR.
107
Jjeir vildu fara a8 friðmælast við Jellachich — — — — cn
jeg kvaðst f><5 vilja heyra álit þjdðarinna áSur enn hún ni8urlægði
sig svo djúpt. Og fyrst eg nú sje utan um mig íbúa Szcgedins,
sem heilagur guðmdður brennur i brjtísti, þá vil og biðja ySur
þess eins a8 þjer leyfiS mjer að senda mann til höfuðbor-
garinnar með þau skilaboð, að Szegedin hátíðlega neiti að
eiga nokkur orðaviðskipti við svikarann! Má jeg láta skila
þessu? (já, já!) Nú, þá læt eg skila því að trú mín, er eg
lengi hef alið í sál minni um endurlausn þjtíðarinnar, sje
orðin að hellubjargi síðan eg hafi sjeð hugpiýði þúsundanna í
Szegedin. — Szegedin er hinn öflugi klettur, sem eg
ætla að byggja á frelsi lands míns. — Eins og Kristur
sagði við einn af hinum útvöldu, þegar hann var að stofna hið
himneska ríki sitt: ‘Á þessu hellubjargi mun eg byggja kyrkju
mína,’ eins segi eg nú: ‘Á Szegeðin og hugrekki sona hans skal
eg reisa frelsi þjtíðar minnar,’ og mjer virðist lýður þessi svo
tíbilugur, að jafnvel ekki hersveitir helvítis megi buga hann, og
þó hvelfingar himinsins hryndu niður mcð braki og brestum,
mundi hann enn með öflugum örmum halda uppi frelsi þjtíðarinnar
og forða henni við falli! Sverjið laridsmenn, vinir mínir og bræður,
sverjið við hinn almáttuga guð, sem refsar meinsærismönnonum,
sverjum allir að vjer skulum ei láta svifta oss minnstu vitund af
frelsi lands vors, og til þessa veiti oss gu8 Magyara blessan sína.
— þ»a8 var siður feðra vorra í fornölð, þegar háski vofði yfir,
að þeir ljetu bera bltíðugt sverS um landið, og þegar hraustir og
herdjarfir menn sáu þetta merki þutu þeir allir til vopna. Eg þreif
í þess stað þenna fána og vildi reyna að safna saman hetjusonum
Magyaralands utanum hann, og frelsa það svo með þeim frá
fjendum þess os miklum háska; en þegar eg kom til Szegedin
hætti eg að breiða út fána minn, og nú legg eg hann niður og
geng undir merki Szegedins. Bræður minir! — — — —--------------
sigur eða tísigur! það stendur á sama — jeg treysti æflnlega eins
íbúum Szegedins, að þeir safni ávöxtonum, ef vjer sigrum, en ef
ckki, að þeir þá snúi tísigrinum í tíunninn sigur.” — — —
Síðan sagði hann þeim hvað þeir ættu að gera og hvert að fara,
kvaðst sjálfur mundu leita til þeirra ef allt annað brigðist og lauk
svo ræðunni: “Eg fyrir mitt leiti mun ei hvílast til þeirrar stun-
dar, eða unna sjálfum mjer svefns fyrr enn eg með sanni get
sagt: ‘Herra, lát nú þjtín þinn í friði fara, augu mín hafa litið
frelsi og vellíðan lands míns!’ Mart þyrfti eg fleira að segja yður,
en hugur minn er klökkur og eg á bágt með að tala: eg mun
enn dvelja nokkra daga meðal yðar og á þeim eiga færi á, að
tala lil yðar fáein orð — nú get eg það ekki; því sjáið, eg heli
aldrei grátið og nú fyllast augu mín af táruml”
Svona talaði mælskumaðurinn fyrir lýðnum, með trúrækni og
í spámannsanda; en á meðan hafði ýmislegl borið við annarstaðar.
Stefán erkihertogi, sem hafði lofað að verða fyrir Iiðinu móti Jella-