Norðurfari - 01.01.1849, Qupperneq 114

116
HORBURFARI.
var það að miklu leiti að kenna ódugnaði þingmanna, en þú
einkum dbeit þeim, sem allir einvaldar hafa á að sleppa því,
sem þeir kalla vald sitt. Jjeir lofa reyndar stundum frjálsum
lögum, en vilja þó um leið hafa rjett til þess sjálflr ei að vera
þeim undirgefnir — rjett eins og lög hefðu nokkra þíðingu nema
einmitt svo að eins , að allir með einlægni áseti sjer að hlýða
þeim. En einvaldarnir vilja heldur aldrei láta sjer skiljast, að
það í raun og veru sje langtum meira ríki, að gjöra vilja frjálsra
manna, enn að ráða yflr ótölulegum þræla fjölda, sem þeir sjálflr
verða að fyrirlíta í hjarta sínu.
Af Frakkafurðu þinginu er það að segja, að menn voru þar
búnir að viðtaka nokkurs konar almenn grundvallarlög, sem
skyldu gilda fyrir alla þýzka menn í hverju ríki sem þeir svo
væru á ýiýzkalandi. Jietta var nú nokkur nálgun til einingarinnar;
en þá var eptir það, sem örðugast var, stjórnarskipun ríkisins,
og hvernig menn ættu að fara að sameina svo 38 höfðingja og
stjórnir að allt yrði sem eitt. Auðveldast hefði náttúrlega verið að
reka þá alla burt og gjöra jjýzkaland að þjóðriki, eins og áköfustu
menn af vinstri hlið vildu, og vjer höfum ekkert á móti að þetta
kynni að hafa verið hið bezta ef það hefði verið mögulegt. En
það er auðsjeð, að sú hreifing, sem slíku gæti til leiðar komið,
varð að hafa upptök sín í hverju einstöku ríki fyrir sig, og nokkur
hundruð menn, sem sátu á þingi í einni borg, gátu ei með tómri
ráðsályktan búist við að komast langt. Annað meðalið var því,
að reyna að koma svo ár sinni fyrir borð, að menn neyddu stjór-
nirnar og böfðingjana til þess að gefa sig orðalaust undir eina
aðalstjórn. Til þessa þótti mönnum bezt að fela einhverju einu
ríkinu, sem öflugast væri, stjórnina á hendur og brúka svo
afl þess til þess smátt og smátt að eyða öllum aðskilnaði og
sundrungi. Tækju menn þetta ráð, þá var ei nema um tvö ríki
að velja til að standa fyrir stjórninni: Austurríki og Prússland.
Af þessum var ekki nema £ manna þýzkur í Austurríki, þar sem
heita mátti að allt Prússland væri hreinþýzkt ríki. Austurríki var
nærri því að uppleysast, og ef því tækist að tolla saman um
nokkurn tima enn, þá yrði það að bera sig að skapa trausta
einingu úr sjálfu sjer, og gæti því ei látið hin þýzku lönd sín
taka þátt I hinni nánari einingu sem nú ætti að verða á jiýzkalandi.
Prússland gæti næstum því allt tekið þátt í þýzku einingunni, væri
öflugt og traust og fjárhagur þess hinn bezti, þar scm Austurriki líka
í því tilliti væri á heljarþröminni. ftessar og aðrar ástæður komu
skynsömustu mönnum á þinginu til að mæla fram með því að stjórnar-
skipan hins nýja ríkis yrði byggð á þeim grundvclli, að Prússland
stæði fyrir, og utan um það söfnuðust öll hin minni ríki, en
Austurríki væri aðskilið og fyrir sig þangað til það væri búið að
koma sjálfu sjer í Iag: þá skyldi því vera frjálst að láta hin
þýzku lönd sin ganga í lög með jijóðverjum ef því svo sýndist.