Norðurfari - 01.01.1849, Side 144

146
WORBURFARI.
þær þyrftu me5 til a5 geta ráðiS sjer sjálfar. En þa5 er grátlegt
til þess að vita, þeir vildu ei heyra bænir hans, og hann varð
því enn að treysta sjer einum og hugrekki landa sinna. Au-
sturríkismenn náðu loks í vor hinnm litla kastala á landi, Malghera,
og síðan hafa þeir verið a5 reyna til að ná smá eyjavirkjum. En
fallbyssuskot þeirra ná þ<5 naumast enn mn í sjálfa borgina,
og Feneyingar sprengðu í lopt upp járnbrautarbrúna, svo engin
kæmist yfir hana. T sumar var5 umsátrið að hætta um stund frá
landhliðinni sökum veikinda, og þeir llugbelgir, sem Austurríkismenn
á meðan ætluðu að reyna a5 skjtíta úr ofan yfir borgina, tvístruðust
af loptstraumum og gátu engan skaða gert. Afftavit deus et
dissipati sunt. Frá sjöhliðinni átti Dahlerup, danskur sjófor-
ingi, sem Austurríkismonum hefur verið ljeður í vetur, að reyna
að varna öllum aðilutningum, en flotinn er bæði svo litill og illa
útbúinn, og sjömenninnir svo ónýtir, að griskir kaupmenn opt
hafa getað skotist inn með vistir, Nýlega hafa og Feneyingar
sjálfir lagt út með flota sinn og rekið Dahlerup yfir að Istriu ströndum,
en höfðu á meðan bezta færi á a5 safna sjer góðum forða. Nú eru
þeir þó farnir inn aptur og Dahlerup kominn á sinn stað. fveir
hafa ei haft nógan styrk til þess að ráðast á hann og reyna a5
eyðileggja flota hans. Hvert borgin enn geti varist lengi, er og allt
undir von, og mest undir því komið að þeir alltaf geti verið nógu
byrgir af vistum. En til að fá þær þarf á fje að halda, og en-
ginn vill styrkja þá. Austurríkismenn spara engin meðöl til að
kúga þá, og hirtu lítt þö þeir ættu að eyðileggja allar hinar dýr-
mætu fornmenjar borgarinnar, til þess að geta sefað hina siðlausu
grimmd sína og hefndar löngun. En undarlegt mætti það vera
ef þjóðir Norðurálfunnar leyfðu þeim að niðurbrjóta allt, sem fagurt
er, eins og þær þola að þeir kúgi frelsið. Og þó ar ei ólíklegt
að þetta verði. “O Feneyjar, Feneyjar, þegar hallir þínar eru
sokknar í sjó, þá skal heyrast óp þjóða á hinum brotnu múrvegg-
jumjnnum, og hár grátur skal svífa yfir hinn rennanda lög.”
I Róm sjálfri var ei líkt því sem friður væri ákominn eptir
a5 Frakkar tóku við stjórninni, og hatrið til þeirra og páfans var
að vaxa dag frá degi, svo dátarnir ekki máttu vera óhultir um að
falla ei þá og þegar fyrir morðknífum Rómverja, sem þeir kunnt
svo vel að brúka. Oudinot var aldrei kallaður annað enn Oudinot
kardínáll i spotti, og það gramdist Frökkum mest þegar þeir
heyrðu sig nefnða dáta páfans. Hatrið til hans og allra klerka
er nú og svo mikið, að það liggur við sjálft að allir vilji ganga
yfir til prótestantskrar trúar, og faðir Ventura, scm er eins gagn-
tekinn af frelsisanda og guðrækni, sagði með fullum rjetti, meðan
Oudinot enn sat um Róm, að hvert skot, sem Frakkar hleyptu af
til að innsetja aptur páfann með vopnum, svipti hina rómversku
kyrkju eínu af börnum sínum. Sjálfur kvað Pius vera orðinn öldungis
huglaus og hálfsturlaður, máttlaust verkfæri i höndum Jesúmanna
og einvalda. Hann vill ekki vita af neinu frelsi lengur að segja.