Eimreiðin - 01.01.1900, Blaðsíða 83

83
kallaður »Batteríið«) og sér þar enn merki til virkis nokkurs, sem
gert var þegar Jörgensen1 var hér; þá voru þangað fluttir einhverjir
gamlir fallbyssuhólkar frá Bessastaðaskansi. Pá er dátarnir voru
sendir hingað þjóðfundarsumarið 185 r, þá var líka eitthvert virki gert,
eða garðar fyrir fallbyssur, og púðurhús nokkurt úr torfi og varð-
hús hjá eða varðhylki, og kvað Brynjúlfur Oddsson um þetta í
»Dátarímu«; þar segir svo:
»Hjá því reistu rauðan strók,
er rambaði á einum fæti;
var í holum viðarhrók
vökumannsins sæti.
f*egar mæddi sorg og sút
af settum vöku-pressum,
í grimmviðrunum gægðust út
úr gapastokki þessum.
En nú er þetta horfið fyrir löngu og á landið enga slíka vörn, en
engum dettur i hug, að ef manni tekst að eignast eitthvað, þá
þarf að hafa einhver ráð til að verja það; sjálfir getum vér enga
vörn veitt, en megum horfa á, að botnvörpumenn ræni oss eins
og þeim þóknast, heimtum svo alt af Dönum, og höfum ekkert
nema stóryrðin. Petta er nú ástandið á »framfara«-tímunum. —
Fram með Arnarhólstúni sjávarmegin liggur stígur, og er þar tré-
brú yfir lækinn ; þessi stígur liggur að allmiklu timburhúsi, þar sem
Björn múrari Guðmundsson verzlar með timbur; fyrir nokkrum
árum var hér kalkofn, og átti að brenna þar kalkstein, sem fanst
í Esjunni; var þetta gert nokkra stund, en fórst fyrir, bæði vegna
þess, að flutningur frá námunni varð of dýr og erfiður, og svo
vegna þess, að vatn úr læknum var haft í kalkið, en það vatn er
óhreint, bæði úr tjörninni og svo blandað sjávarseltu, og óhæfilegt
til kalkgerðar; varð kalkið þannig ónýtt eða miklu verra en þurft
hefði. En þetta vildu forsprakkarnir ekki heyra, þótt sagt væri
við þá. Pá er stórt vöruhús, sem Eyþór Felixson kaupmaður
hefur látið byggja, og liggur grjótbryggja þaðan og ofan til sjávar,
en yzt er járnhús, sem þeir bræður Sturla og Friðrik hafa látið
byggja fyrir steinolíu.
MIÐBÆRINN. Nú höfum ver lýst því, sem er fyrir ofan
lækinn, þótt ekki sé nefnd öll hús, en þau eru mörg, sem vér
1 Jörgensen var aldrei nefndur »Jörundur«, og aldrei »hundadagakóngnr«, svo
nokkuð yrði algengt; hvorki Jón Espólin né Finnur Magnússon (í Sagnablöðunum)
nefna hann svo, en ætíð »Jörgensen«, en Jörundarnafnið og hitt er upp fundið af
hinum yngri íslendingum, og eiga þau nöfn engan rétt á sér.