Eimreiðin - 01.01.1900, Qupperneq 38

3»
það félli í valinn, né grafa það niður í leigðu moldina. Fyr skyldi
ég hagnýta spíritus læknanna og geyma síðustu leifar Vonar minn-
ar í þessum lofthreina andstæðingi rotnunar og dauða.
þá sneri ég af þjóðveginum, sem liggur milli læknanna og
kaupmannanna, — en sem þeir aldrei hafa tekið stein úr —. Eg
fór til Einverunnar, sem var roskin einsetukona. Hún var gömul
vinkona mín, hafði selstöð út við sjóinn, og var ég jafnan vel-
kominn til hennar, þegar öll önnur sund voru lokuð.
Hún var þögul og í þungum þönkum; benti hún mér að setj-
ast á blágrýtisstein, sem var mosavaxinn að ofan, en að sunnan
var hann sólbrunninn og þakinn geitaskóf að norðan.
Eg þáði boðið fegins hugar og tylti mér niður. Eg var orð-
inn dauðlúinn í fótunum og handleggirnir örmagna undir sinni byrði.
Setti ég þegar Von mína á kné mér og hvarflaði döprum augum
kringum mig.
Dagurinn var nálega liðinn. Sólin var gengin undir í daln-
um þeim megin, sem vegur minn lá. En hinum megin skein hún
glatt og brosti við öllu dauðu og lifandi. Austrið var farið að
dökkna; en vesturáttin stóð í gullsaumuðum litklæðum, sem öll
voru borðalögð, og breiddi faðminn móti kyrlátri nóttinni.
Eg hafði oft og lengi hugsað um ólán okkar Vonar minnar,
en aldrei komist að neinni sennilegri niðurstöðu um orsakirnar.
En nú fékk ég að vita það hjá Einverunni. Eg spurði hana
einskis, en hún sagði mér alt ófregið. Rödd hennar var myrk
og rám og því líkust sem komin væri neðan úr jörðunni. Hún
mælti á þessa leið:
Sjaldan fellur eplið langt frá eikinni. Afkvæmið hlýtur að
erfa foreldrið. Afleiðingin er dóttir orsakarinnar. — Eú brýtur
heilann um vanheilsu Vonar þinnar, af hvaða rótum hún sé runn-
in, og þó liggur hún í augum uppi. Veiztu ekki hve rótgróin
þið eruð saman? Hún er hold af holdi þínu og sál af sál þinni.
Sami stormurinn næðir gegnum ykkur bæði og hefir nætt. Pegar
þú hefir öslað krapelginn, svo að blóðið hefir flúið upp fyrir knjá-
liði, hefir hún einnig dofnað upp fyrir knésbætur af kuldanum,
þótt hún dræpi ekki tám sínúm í vaðalinn. Kuldinn hefir farið
með hana, kuldinn, kuldinn — og hún lagði áherzlu á orðið.
í*ú ert alinn upp við harðan kost þessa grimma óvinar frá blautu