Hlín - 01.01.1951, Síða 139

Hlin
í 37
Dálítil ferðasaga.
Veturinn 1949 hafði jeg ákveðið að heimsækja dóttur mína,
sem býr norður í Miðfirði í Húnavatnssýslu. Til þess að það
mætti takast, þurfti jeg að fara með skipi til Reykjavíkur, og
þaðan landveg norður. Með tveggja vikna dvöl í höfuðstaðnum,
eða þar um bil, hefði öll ferðin átt að taka rúmar 3 vikur. En
þetta fór nokkuð á annan veg, eins og nú skal greint.
Þann 24. janúar lagði jeg af stað að heiman út á Breiðdals-
vík í veg fyrir „Esju“, sem átti að koma hjer daginn eftir. Um
nóttina gekk í stórrigningu með suðaustan stormi og stór-
brimi, svo að sjór var ófær. „Esja“ fór því fram hjá Breiðdals-
vík. Sneri jeg því heim aftur, eftir nokkurra daga dvöl á Breið-
dalsvík, því skipsferð var ekki væntanleg aftur fyr en um miðj-
an febrúar. — 16. febrúar lagði jeg svo af stað í annað sinn í
besta veðri, en þá var „Esja“ á eftir áætlun, kom ekki að norð-
an fyr en þ. 19. — Þann dag fór veður versnandi, enda ljet
„Esja“ sig ekki muna um að fara hjer fram hjá í annað sinn, þó
veður væri sæmilegt og sjólaust á þeim tíma ,sem hún hefði
verið hjer.
Bljes nú ekki byrlega fyrir mjer með ferðalagið, en vildi þó
ekki hætta við, beið því á Breiðdalsvík þar til „Esja“ kom að
sunnan, rúmri viku seinna. Fór þá með henni til Fáskrúðsfjarð-
ar í þeirri von að jeg fengi skipsferð þaðan suður. Sú von brást
heldur eigi, því daginn eftir kom Vatnajökull þar á leið til
Vestmannaeyja. Þóttist jeg nú himinn höndum tekið hafa, því
auðvelt mundi verða að komast frá Eyjum til Rvíkur. Fjekk jeg
svo far með „Vatnajökli", og var komin til Vestmannaeyja 28.
febrúar.
Jeg hafði aldrei fyr stigið fæti á land í Vestmannaeyjum og
öllum ókunnug þar, hugðist því að leita uppi gistihús og vera
þar meðan jeg biði eftir fari til Rvíkur. En þá komst jeg að
þeirri sorglegu niðurstöðu, að í þeim stóra stað var ekkert
gistihús starfrækt í þann tíð. Að vísu gat jeg fengið herbergi til
að sofa í á svokölluðu hóteli, en ekkert að borða, og þótti mjer
það harla ljeleg gisting. En hamingjan var samt ekki alveg búin
að snúa við mjer bakinu, því jeg var svo heppin að komast til
þeirra ágætu hjóna, Friðjóns Stefánssonar, kaupfjelagsstjóra, og
konu hans, Maríu Þorsteinsdóttur, og þau skutu yfir mig skjóls-
húsi, þann tíma er jeg dvaldi í Eyjum, sem reyndar urðu 6 sól-
arhringar, því tíðin var svo óstöðug, að ekki var hægt að fljúga
á milli fyr, og engin skip voru heldur á ferðinni.
Þann 5. marz komst jeg svo heilu og höldnu til Reykjavíkur