Tímarit Máls og menningar - 01.11.1977, Qupperneq 16

Tímarit Máls og menningar
stein-sónötu Beethovens, sem líka er kölluð Aurora, með sín voldugu hug-
hrif morguns og sólarupprisu.
Hann samdi líka mjög ungur talsvert af svokölluðum Ijóðrænum draum-
leikjum sem var skipt í þætti í líkingu við sónötur og sinfóníur og höfðu
oft jafnframt scherzo-ívaf með óstýrilátu og ærslafengnu skopi. — Hann
sagði reyndar einu sinni að þegar hann yrði auðugur skyldi hann koma
sér upp eigin kammerhljómsveit. Hún ætti að sitja í vinnuherberginu hans
og leika meðan hann skrifaði. Hann bjóst ekki við að þetta mundi trufla
hann við verk sitt, heldur gefa honum innblástur.
Já, við vorum jafnaldrar og bernskuvinir. Reyndar alltaf óaðskiljan-
legir þangað til hann dó 1938 — og ef við vorum ekki saman skrifuðumst
við á. Ég geymi meir en 1500 síður frá hendi Jörgen-Frantz.
— Þér tókuð saman og gáfuð út „Det dyrebare liv“?
— Já, Ole Wivel hvatti mig til að taka saman þetta úrval úr bréfum
Jörgen-Frantz Jacobsen til mín. Mér þykir vænt um að hafa fengið tæki-
færi til þess, og satt að segja þykir mér þessi bók best heppnuð af öllum
þeim bókum sem ég hef sent frá mér. Safnið hefði getað orðið margfalt
stærra, en ég held að ég hafi fengið allt með sem máli skiptir. Seinna
hefur mér þó komið í hug að ég hefði kannske átt að taka með ýmis önnur
atriði sem voru sérstæð í fari hans. Til dæmis það að Færeyjakort fylgdi
honum alltaf hvar sem hann var staddur. Það var hluti af föstum farangri
á ferðum hans og það hékk á vegg í öllum vinnuherbergjum hans og
sjúkrastofum. Hann varð beinlínis að hafa það fyrir augum þó að hann
kynni það vafalaust utan að.
Þessu korti var líka tengdur leikur sem hann hafði fundið upp og sem
við Stig tókum þátt í. Það var eins konar blindingsleikur. „Blindinginn'-
fékk prik í hönd og var vísað á stað á kortinu, yfirleitt úti á hafi eða við
ströndina. Staðnum var svo lýst af „sjáandi“ þátttakendum leiksins og síð-
an átti blindinginn að sigla mótorbát í næstu örugga höfn en sjáendurnir
gáfu stöðugt landfræðilegar upplýsingar eftir hreyfingum priksins og svör-
uðu margvíslegum spurningum hans.
Jörgen-Frantz sagði mér reyndar einu sinni að oft þegar hann gæti ekki
sofnað ímyndaði hann sér að hann væri um borð í mótorbát á færeyskum
miðum og sigldi eftir ýmsum kennileitum í landi þangað til honum tækist
loksins að koma fleytunni til Þórshafnar eða annars lendingarstaðar og
leggja henni við akkeri. Síðan færi hann í koju og léti þreytuna líða úr
238