Skírnir - 01.01.1886, Side 27

ENGLAND.
29
svo glumdi i blöðunum — að þá skyldi viðar sækja enn á
þeim austurslóðum, þeir skyldu sjá flotamerki Breta bæði i
Eystrasalti og Svartahafi. Já hvað meira er, stjórnin beiddist
meiri íjárframiaga (11. mill. punda steri.) af þinginu og fjeklc
þau sem greiðast. Hún ljet og þegar taka til flotabúnaðar og
annara útgerða af mesta kappi, unnið að sliku um nætur og
daga á flotastöðvunum heima, og mikill hluti hersins á Egipta-
landi þaðan á burt kvaddur. Einu sinni var til dæmis tekið
i Times um þenr.a stórkostlega útbúnað, að stjórnin hefði
falað niðursoðið kjöt í Ameríku af hjerumbil 170,000 naut-
gripum. þetta af þeim mat ætlað 100,000 manna í 7 mánuði.
Hvað stórveldin á meginlandinu hafa ætlað um stórræðalæti
Englendinga er bágt að vita, en því var þó líkast, sem fáir
vildu á styrjöld trúa, en gerðu samt það til vara, að minna
soldán i Miklagarði á að banna herskipum sigling um Stólpa-
sund, ef svo bæri undir. Rússar ljetu þó minnst á sjer finna,
að þeir byggjust við rneiri stórræðum í þetta skipti af hálfu
Englendinga, eða að þeir væru fyrir þeim smeikir, en þeir
voru líka að allra sögn mun betur við öllu búnir og áttu
hægra um hönd hvað liðsafnað og hersendingar snerti. Meðan
á herbúnaðinum stóð, sendi Granville, ráðherra utanríkismál-
anna, mörg skeyti til Pjetursborgar, og framan af var krafizt,
að keisarinn skyldi veita Komaroff átölur, en talið sjálfsagt,
að hann hefði annaðhvort misskilið boð og fyrirmæli keisarans
eða breytt þeirn þvert á móti. Fyrir þetta var þvert tekið, og
í áminninga stað sendi keisarinn síðar hershöfðingja sinum
ljúf þakkarorð, en að gjöf eða til heiðurslauna sverð dýrustu
gimsteinum búið. Annars var öllu svarað með kurteisi og
stillingu af Rússa hálfu. {>að var sem þeir vissu annað á sig
enn styrjaryeðrið. Granville fór líka smám saman að draga
úr kröfunum, og innti nú lengi til um, að það skyldi lagt í
gerð, hvort aðrirhvorir — Rússar eða Afganar — hefðu ekki
nusskilið fyrirmælin í samningnum 16. marz. Rússar sáu nú að
skeyti Englendinga tóku að sljófgast, eða að oddurinn var
brotinn af oflæti þeirra, og svöruðu með vifilengjum — lengi
talað um konung vorn sem gerðarmann —, en loks hjaðnaði