Skírnir - 01.01.1886, Page 66

68
FRAKKLANl'.
Rússlandi og Ameríku, og hefir honum tekizt að gera þá alla
heila. Meðal þeirra rússneskur maður, sem úlfur hafði bitið.
það er sagt, að loptfarið, sem getið var um í fyrra, sje
nú mun fullkomnara enn þá var, og að þeir Rénard (og Krebs)
geti bæði haldið því við fyrir vindi og stýrt á móti. þeir geta
líka stýrt þvi niður, án þess að hleypa út gasloptinu.
það slys vildi til í bænum Thiers (í fylkinu Puy des
Dómes) 10. júní, að riðið eða stiginn i dómhúsinu— rimarnar
úr marmara — brast og hrundi niður frá þriðja lopti, en i
riðinu og niðri stóðu allt að 200 manna, sem vildu hlyða á
málfærslu um voðavíg. Hjer fengu bana 24, mikla lemstra 14
og minni meiðsl 150 manna.
Mannalát. Vjer nefnum þessa: Edmont About,
franskan rithöfund (f. 14. febr. 1828). Eptir hann rit um
«Grikkland á vorri öld (La Gréce contemporaine')», og margar
skáldsögur. Hann var í keisaravina liði, meðan Napóleon
þriðji sat að völdum, og með beztu ritköppum keisaradæmis-
ins talinn. þegar það var þrotið, snerist hann í lið þjóðveld-
ismanna og var ritstjóri blaðsins «XIX Siécle (19da öldin)».
Hann dó í miðjum janúarmánuði. — 22. maí missti Frakk-
land einn hinn mesta og bezta mann á þessari öld, ástmög
hinnar frönsku þjóðar, aldarskáldið Vi ctor Hugo. það er ekki
of sagt, sem að var víða kveðið, að hann yrði ekki að eins harm-
dauði hinni frönsku þjóð, enn öllum siðuðum þjóðum. Af slíkum
mönnum leggur svo Ijós og vermsl víða um veröld, að það er
ekki furða, þó mörgum þyki syrta að, þegar þeir hverfa. þeir
eru eins og sólir, sem lýsa og verma sínar reikistjörnur; hvass-
skyggni þeirra á eðli þess sem fram fer, á kostum og löstum
aldanna, á hreifimagni viðburðanna, á rjettum lífseinkennum
tíma og manna og svo frv., verður að sjón og skyni ótal
þúsunda. Vermslin koma frá heitum brunni hjartans, hjarta
sem slær af krapti kærleika, mannúðar og rjettlætis. Oss þykir
ekki neinu nær, að nefna skáldrit og önnur rit þessa manns,
því það yrði ekki annað enn lýsingarlaus runa, en af lesend-
um þessa rits sem þekkja hann að nafni, eða þá meiru, eiga ekki
fáir aðgang að ritum, þar sem þeir geta heimt nokkur deili á