Skírnir - 01.01.1886, Side 125

GRIKKLAND.
127
um ásjá, þ. e. að skilja: landauka. þetta var efnt 1881 er
er þeir fengu nokkurn skika af Epírus og mestan hiuta þessa-
líu — eða hjerumbil 250 ferh. milnr með 400,000 ibúa. En
þeir höfðu við meira búizt, og nú varð þeirn líkt við og Serbum
tiðindin frá Austur-Rúmelíu, og kölluðu nú tímann kominn til
að kveðja þess, sem þeim þótti á vanta seinast, eða þeirra
hjeraða til fulls, sem nú voru nefnd. Georg konungur var þá
í Danmörk hjá foreldrum sínum, og varð að hraða heim ferð
sinni, þegar frjettir komu frá Aþenuborg, að þar væri allt á
tjá og tundri, og stjórn hans hefði þegar tekið til herbúnaðar.
Hann kom til Aþenuborgar 27. september, og var honum tekið
með miklum og háværum lýðfögnuði. Borgarfólkið fylgdi hon-
um að höllinni með fánaburði og fagnaðarópum — kallandi
að lifa skyldi Epírus og Makedónía, Krít og þrakía. Konungur
gekk út á svalir hallarinnar og mælti það til lýðsins, að nú
þyrfti hugrekkis og hygginda að neyta, og bað fólkið að treysta
á þjóðrækni konungs síns og vitsmuni stjórnarinnar. Fagnað-
arópin endurtekin og aukin. Nokkru siðar, eða þann 12.
októbermán., var mikið lýðmót i höfuðborginni, er 15,000
manna þyrptust samait hjá háskólanum og fóru þaðan til
bústaðar Delyannis. Hann bað þá vera stillta og þolinmóða,
en þeir kölluðu á móti, að þjóðin vildi til vopna sinna taka,
og til vopna skyldi allan her hennar kveðja. Eptir það var
tekið til herbúnaðar bæði til lands og sjáfar, og í boðun sinni
til þingsins (23. okt.) komst konungur svo að orði, að hjer til
bæri nú brýna nauðsyn, þvi Grikkir yrðu að sjá við, að þeir
yrðu fyrir engum halla, ef öðrum yrði vilnað í þar eystra eptir
byltinguna í Austur-Rúmelíu. þetta útlistaði síðar Delyannis í
löngu og snjöllu erindi, og tók sjerílagi fram, hver ábyrgð lægi
á Grikkjum (lconungsríkinu) gagnvart bræðrunum í öðrum
Balkanslöndum, og þá þeim sjerílagi, þar sem þeir hlytu að
verða með öllu ofurliði bornir við sameining og efling annara
(hinna slafnesku) þjóðflokka. Stórveldin fóru nú að láta erind-
reka sina veita stjórn konungs vingjarnlegar áminningar, en
hún svaraði jafnan hinu sama, að þjóðin yrði fyrir sinum hög-
um að sjá, og sóma síns að gæta, og kvazt vona, að stór-