Skírnir - 01.01.1886, Side 148

150
AMERÍKA.
eptir. Sú uppgjöf varna sem Grant tók á móti 9. april 1865
varðaði allan her suðurrikjanna og alla for'ngja hans. Kost-
irnir mannúðlegri og aðgengilegri enn orðið mundi, ef Grant
hefði ekki ráðið. Leggja vopn af sjer, fara heim til sín og
hlýða lögum Bandaríkjanna — og svo skyldi engum það til
ábyrgðar eða hegniningar draga, er hann hefði móti þeim bar-
izt. það er sagt af fundi þeirra Grants og Lees, að hinum
síðarnefnda brygði nokkuð í andliti, þegar hann seldi Grant
sverð sitt í hendur. það var dýrbúið, og heiðursgjöf frá Englandi,
en nöfn þeirra staða stóðu á slíðrin grafin, þar sem Lee hafði
haft sigur. Grant tók við því, leit vandlega á nöfnin og fjekk
honum það aptnr með þeim orðum: «hershöfðingi ! þetta sverð
kemur aldri hraustari manni í hendur!» Hann brást reiður
við síðar, er hermálaráðherann vildi höfða landráðasakir móti
öllum þeim foringjum sem höfðu gengið undan merki Bandaríkj-
anna, og vildi ekki þola, að orð sín yrðu rofin. Meira þufti ekki.
— Um forsetadæmi Grants viljum vjer ekki annað segja, enn
að það dró heldur af sæmd hans, því hann sá mun lakar við
brögðum ogeigingirni hinna pólitisku grímumanna, enn hann hafði
sjeð við kænskubrögðum foringjanna í suðurríkjahernum. þegar
hann hafði unnið Vicksburg, komu til hans í herbúðirnar
stjórnmálagarpar og töluðu við liann um pólitík og stjórnmála-
úrræði. «Jeg hefi ekkert vit á pólitik», sagði Grant, «en jeg
þekki dálítið til meðferðar á skinnum». þeim orðum sjálfs sin
hefði hann aldri átt að gleyma. Vjer minntumst nokkuð á i
fyrra á þreklyndi þessa manns og hjartþrýði í raununum sið-
ustu og veikindunum. Honum tókst að lúka við æfisögu sína,
og undir þvi þótti honum mikið komið — ekki sízt konu og
barna vegna. Sagan í tveim bindum með 600 blss. hvort.
Einn dag kom bóksalinn til hans, og ljet hann vita, að rit-
launin fyrir 1. bindið yrðu 720,000 króna. Kona hans var
þá hjá honum. það hýrnaði yfir honum, hann þreif miða og
skrifaði á hann — talað gat hann ekki: — «það er handa
þjer, Julia!» — Síðustu dagana, sem Grant lá banaleguna,
mátti kalla, að öll þjóðin stæði við sæng hans, svo titt var
spurt úr öllum áttum um ástand hans. þær spurningar komu