Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 47

Frá uppvexti Jóns Sigurðssonar.
14»
góð ráð á í einstökum greinum, en hafi engan veginn getað
gjört sér ljósa og fasta hugmynd um stöðu landsins og
ásigkomulag þegar á alt skyldi líta, né sett sérhvert ein-
stakt mál á þann stað, sem það átti með réttu. Nefndin
hafi annaðhvort ekki þekt landsins sönnu nauðsynjar eða
ekki gefið þeim gaum, eða ekki þorað að bera þær fram.
Fyrir þessa sök séu einmitt allra mikilvægustu málefnin
lakast af hendi leyst, t. a. m. skólamálið, spítalamálið og
alþingismálið. Að því búnu færir höf. nokkur rök fyrir
þessari skoðun. Því næst vikur hann að kammerráðinu
sjálfum með svofeldum orðum: »Kammerráðið sjálfur, er nú
segist vera aðalhöfundur lagafrumvarps nefndarinnar, hefir
hugsað málið svo vandlega: að jafnskjótt og hann
var kominn heim af fundi, tjáir hann grundvöll
þann, er frumvarpið er á bygt, með öllu óhæfan,.
hvernig sem aðer farið, og reisir nú bygging á
nýjum grundvelli, sem hinum er m e ð ö 11 u f r á-
brugðinn og styðst við tvöfaldar kosningar«. Um
nefndina megi segja, að hún sakir þorleysis og vantrausts
á sjálfri sér hafi fylgt »bogin og bjöguð« í fótspor annara
— að hún hafi orðið óhlýðin einmitt af þvi hún liafi
verið ofhlýðin. — í grein sinni hafði Melsteð gert lítið úr
áliti Islendinga þeirra, er skrifuðu undir bréfið til Christen-
sens, og talið þá unga menn og óreynda. En höf. ssgir
að ástæða þessi sé »fákænleg og fyrir löngu úrelt« og
allir séu þeir svo gamlir, að jafnvel hinir yngstu geti
með aðstoð kansellíisins fengið aldursleyfi til að láta
vígjast til presta á íslandi. Það verði ekki borið af
kammerráðinu að hann hafi verið nokkuð hvikull í sér,
en hinir ungu menn og óreyndu, er hann fyrirlíti, hafi
með lofsverðu stöðuglyndi leitast við að koma því fram,
er mest ríði á.
í grein sinni í Berlingi hafði Melsteð sagt fullum fet-
um, að (fasteignar)kjörstofn embættismannanefndarinnar
væri eins óskynsamlegur og óhaganlegur og verið gæti
og kosningarlög hennar mætti alls ekki nota, »hvernig
sem reynt væri að laga þau í hendi sér«. Höf. víkur að