Skírnir - 17.06.1911, Qupperneq 125

Jón Sigurðsson sem stjórnmálamaður.
221
öllu; konungur svaraði svo, að »eins og nú væri ástatt«
gæti hann ekki orðið við þeirri bæn.
A alþingi var þessu máli haldið vakandi og þing
eftir þing endurtekin beiðni eða áskorun í þessa átt, en
þegar þeir konungkjörnu heyrðu og vissu skoðun stjórn-
arinnar í málinu, þá voru þeir ekki lengi að snúast; þeir
játuðu að vísu, að þetta væri eðlileg krafa, en þeir kváð-
ust sannfærðir um, að úr því stjórnin neitaði, þá hlyti
hún að hafa fullgildar ástæður fyrir þeirri neitun. 1855
var þó sú tilslökun gerð, að forstöðumanni stjórnardeild-
arinnar íslenzku í Kaupmannahöfn var falið að staðfesta
»hina íslenzku útleggingu laga þeirra, er eftirleiðis verða
sett á Islandi«. Loks með konungsúrskurði 27. maí 1859
var ákveðið, að konungur ásamt hlutaðeigandi ráðgjafa
skyldu eftirleiðis skrifa undir hinn íslenzka texta laganna
jafnhliða hinum danska. Það er eftirtektarvert, að í
erindi sínu til konungs um það mál getur ráðgjafinn þess,
að á tímabilinu frá 1763 til 1807 hafi konungur iðuglega
á þennan hátt undirskrifað íslenzkan texta lagaboða, og
tilfærir þau, en á þessi sömu lagaboð hafði Jón Sig-
urðsson sjálfur bent í bænarskrá sinni í fyrsta sinn, sem
málinu var hreyft á alþingi; það hefir því auðsjáanlega
verið honum ánægja að vísa einmitt til þessarar bænar-
skrár, er hann birti konungsúrskurðinn í »Lovsamling for
Island« 17 b. bls. 485 n. m.; ekki er það síður eftirtektarvert
að einn af hinum konungkjörnu, er manna bezt hafði
tekið gildar ástæður stjórnarinnar gegn því að taka þessa
»eðlilegu« ósk til greina, varð fyrstur til þess á alþingi
1859 að stinga upp á því að færa konungi þakkir fyrir
þessa dýrmætu náðargjöf, það hefði þó sannarlega legið
Jóni Sigurðssyni nær, því það var hans verk, en ekki
þeirra, að þetta fékst. Loks 12 árum eftir dauða Jóns
Sigurðssonar staðfesti konungur með lögum 18. septbr.
1891, að eftirleiðis skyldu lögin vera með íslenzkum texta
eingöngu.
I nánu sambandi við þetta mál er réttur íslenzkrar
tungu í bréfagjörðum íslenzkra embættismanna. Alt fram